'Als ik nu op het dak zou gaan staan, en ik druk mijn pen uit, en de wind verspreidt de inktdruppels - hoeveel kans is er dan dat op het papier staat "Ze houdt van me?"'
Ze kijkt me aan met die blik die het midden houdt tussen geamuseerdheid en bezorgdheid om mijn mentale gezondheid. 'Wat?'
Het is vrijdagavond, we zijn net terug van een etentje en de sfeer is opperbest. We zijn beslist niet zat, maar ook niet meer helemaal nuchter, en alles wat je ziet en hoort heeft dat omfloerste randje, die zwoele zindering. En net op dat moment besluit ik een citaat uit een boek aan te halen dat ik me maar half meer voor de geest kan halen. Topmanoevre, Rottiers. 'Nuja,' grijns ik schaapachtig. 'Het klonk misschien idioot, maar het was bedoeld om heel romantisch te zijn.'
Dat lijkt ze te accepteren, en ze kust me. 'Idioot,' mompelt ze tussen onze lippen door.