Een paar weken geleden zat ik in Engeland voor het werk, waar ik tijdens het diner met mijn Luxemburgse collega aan de praat geraakte. Je weet hoe dat gaat: de wijn vloeit, de mensen worden wat losser, en gesprekken verglijden van het professionele naar het persoonlijke leven. Na verloop van tijd betrapte ik mezelf erop dat we aan het spreken waren over reizen in het algemeen, en Europese hoofdsteden in het bijzonder. Ik natuurlijk apetrots, want ik had er al heel wat bezocht. In mijn overmoed verkondigde ik dat ik beslist álle Europese hoofdsteden wel eens wilde bezoeken. Het lag er uit voor ik er erg in had, maar zodra dat gebeurd was, dacht ik: waarom niet eigenlijk? Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik heb er al een pák gehad, toch? Nee? Niet dan? Dat moet ik beslist eens bekijken!
En dus flanste ik de volgende dag, zodra drank en vergadering waren geweken, gauw even een kaartje in elkaar. En wat bleek? Ik had al negen hoofdsteden afgehaspeld, tien als je Vaticaanstad meetelt. Dat lijkt prima, maar Europa telt er in totaal liefst vijftig, evenveel als de Verenigde Staten dus. En dat betekent dat ik er nog veertig te gaan heb. Leuk, heel erg leuk. Toen ik dat cijfer zag, zakte de moed me wel even in de schoenen! Wie had ook gedacht dat al die malle hoofdsteden in het 'verre oosten' meegeteld moesten worden! Maar aangezien ik me nu eenmaal niet zo snel door praktische overwegingen laat tegenhouden, lijkt met het goed alvast even wat zaken op te lijsten. Laat ik beginnen met een kort overzichtje van de steden die ik wel al bezocht heb, gevolgd door een opsomming in telegramstijl van alle steden die nog zouden moeten komen. Let vooral op de voorwaardelijke wijs.
EDIT: begin april 2014 moest ik voor het werk naar Zagreb, meteen de elfde hoofdstad dus! Het kaartje hieronder is dan ook aangepast.
EDIT 2: eind juni 2014 moest ik voor het werk naar Helsinki, wat het totaal op twaalf brengt. Ook deze keer werd de kaart aangepast!
EDIT 3: in mei 2017 heb ik mijn ma getrakteerd op een citytrip Berlijn! Dus dat is intussen ook afgevinkt. Hoera!
EDIT 4: begin oktober 2017 heb ik mijnlief vrouw op een tripje Amsterdam uitgenodigd, waarmee we dit schaamtelijke hiaat hebben weten op te vullen. Oef!
EDIT 5: eind juni 2019 mocht ik voor het werk naar Lissabon. Ook dat is hieronder aangepast. En daarmee staat het tellertje op 15!
En dus flanste ik de volgende dag, zodra drank en vergadering waren geweken, gauw even een kaartje in elkaar. En wat bleek? Ik had al negen hoofdsteden afgehaspeld, tien als je Vaticaanstad meetelt. Dat lijkt prima, maar Europa telt er in totaal liefst vijftig, evenveel als de Verenigde Staten dus. En dat betekent dat ik er nog veertig te gaan heb. Leuk, heel erg leuk. Toen ik dat cijfer zag, zakte de moed me wel even in de schoenen! Wie had ook gedacht dat al die malle hoofdsteden in het 'verre oosten' meegeteld moesten worden! Maar aangezien ik me nu eenmaal niet zo snel door praktische overwegingen laat tegenhouden, lijkt met het goed alvast even wat zaken op te lijsten. Laat ik beginnen met een kort overzichtje van de steden die ik wel al bezocht heb, gevolgd door een opsomming in telegramstijl van alle steden die nog zouden moeten komen. Let vooral op de voorwaardelijke wijs.
EDIT: begin april 2014 moest ik voor het werk naar Zagreb, meteen de elfde hoofdstad dus! Het kaartje hieronder is dan ook aangepast.
EDIT 2: eind juni 2014 moest ik voor het werk naar Helsinki, wat het totaal op twaalf brengt. Ook deze keer werd de kaart aangepast!
EDIT 3: in mei 2017 heb ik mijn ma getrakteerd op een citytrip Berlijn! Dus dat is intussen ook afgevinkt. Hoera!
EDIT 4: begin oktober 2017 heb ik mijn
EDIT 5: eind juni 2019 mocht ik voor het werk naar Lissabon. Ook dat is hieronder aangepast. En daarmee staat het tellertje op 15!
Een kaartje met alle Europese hoofdsteden. In groen de steden die ik al mag afstrepen. Klik hier voor een grotere kaart
Steden die de revue al zijn gepasseerd
Brussel: Uiteraard. Ik heb er gestudeerd, ik werk er, en ik heb er zélfs al een keertje verbleven. Weinig onder de indruk van wat nochtans dé hoofdstad van Europa is.
Parijs: Net als elke andere rechtgeaarde Belg ben ik natuurlijk al op bezoek geweest bij de buren. In de zomer van 2012 heb ik de lichtstad Parijs met mijn lief verkend, en ik was beslist onder de indruk. Heel mooi, heel groot, en vol, werkelijk vol cultuur.
Luxemburg: Een heel lieflijke hoofdstad. Piepklein, maar vol mooie gebouwen én natuur. Prima voor wie van geschiedenis houdt, maar niet van grote mensenmassa's.
Londen: Dit is écht mijn grote liefde. Hoewel ik al sinds begin 2011 geregeld voor mijn werk naar Reading, UK moet, en ik daarvoor via Londen ga, heb ik de stad pas voor de eerste maal bezocht in december 2012. Een korte citytrip, weinig verwachtingen, maar wát werden we overweldigd! Londen staat met stip op 1 op het lijstje favoriete buitenlandse steden.
Praag: Ooit, een half mensenleven geleden, ben ik hier met mijn ouders geweest. Het is intussen 13 jaar geleden, maar nog steeds kan ik wegzwijmelen bij de rustieke drukte van de Tsjechische hoofdstad.
Rome: Minder lang geleden, maar met een vorig lief. Een citytrip in de lente. Ik had heel wat verwacht van ons bezoek, en ik heb heel wat gekregen, maar Rome was totaal anders dan mijn verwachtingen: minder statiger, bouwvalliger, rumoeriger ook. Een tikje vuil, zoals Italiaanse steden horen te zijn, maar toch niet de hoofdstad van het voormalige Romeinse Rijk!
Vaticaanstad: Een beetje een enclave in Rome, maar dan heel erg opgekuist en vol pracht en praal. Minuscuul ook. Het Vaticaanmuseum is een must!
Ljubljana: Ja, Ljubljana. Verstuik je tong daar maar eens over. Net zo mooi als Luxemburg, en eveneens erg klein (nuja, toch voor een hoofdstad. Ljubljana is zelfs iets groter dan Gent). Een heel mooie stad, maar voelt toch een tikje provinciaal aan. Alsof je in een Oostenrijks stadje loopt waar de communisten even mee aan de haal zijn gegaan en vervolgens weer zijn vergeten.
Kopenhagen: Bezocht stomweg omdat ik daar naartoe moest voor het werk. Een citytrip met het lief aan vastgemaakt, zonder veel verwachtingen, maar wat bleek: Kopenhagen is een dijk van een stad. Statig, lieflijk, sjiek, modern, oeroud en... een paradijs voor hippies en (soft)druggebruikers, als je tenminste oversteekt naar Christiania. Niet dat ik dat heb gedaan, uiteraard.
Athene: Deze stad is een beetje valsspelen. Nooit de nacht doorgebracht, omdat we er enkel met de klas biogeografie langs kwamen op doorreis naar Kreta (een lang verhaal). Maar op die paar uur die we vrij hadden voordat de boot vertrok, hebben we als razenden de stad afgeschuimd en zélfs, al hadden we dat zelf nooit verwacht, even over de eindeloze zee daken kunnen uitkijken vanop de Akropolis. Zucht, mooie tijden...
Zagreb: Wie aan Kroatië denkt, denkt aan stranden en eilandjes. En dus niet aan Zagreb, dat een miljoen kilometer van de kust ligt. Ik moest erheen voor het werk (net als Kopenhagen dus), anders was ik er vast niet meteen gepasseerd, maar het bleek een heel mooi stadje. Bijna even groot als Brussel, maar als je de harde schil van communistenblokken wegneemt, blijft er een blanke pit over die afwisselend doet denken aan de pracht en praal van Oost-Europese steden als Praag en het zinderende zuiderse van Rome.
Helsinki: donker en kil, en ietwat stugge mensen. Dat zijn de beelden die bij me opkwamen wanneer ik aan Helsinki dacht. Maar ook prachtige gebouwen en wodka en sneeuw. En ik hou van sneeuw! Ik zou er niet meteen naartoe gaan uit mezelf, maar in juni 2014 moest ik er voor het werk naartoe, en dat leek me het uitgelezen moment om de stad tóch eens te gaan verkennen. Het was niet zo'n verrassing als Kopenhagen, maar het bleek niettemin een heel mooie stad te zijn! Binnenkort volgen de foto's!
Zagreb: Wie aan Kroatië denkt, denkt aan stranden en eilandjes. En dus niet aan Zagreb, dat een miljoen kilometer van de kust ligt. Ik moest erheen voor het werk (net als Kopenhagen dus), anders was ik er vast niet meteen gepasseerd, maar het bleek een heel mooi stadje. Bijna even groot als Brussel, maar als je de harde schil van communistenblokken wegneemt, blijft er een blanke pit over die afwisselend doet denken aan de pracht en praal van Oost-Europese steden als Praag en het zinderende zuiderse van Rome.
Helsinki: donker en kil, en ietwat stugge mensen. Dat zijn de beelden die bij me opkwamen wanneer ik aan Helsinki dacht. Maar ook prachtige gebouwen en wodka en sneeuw. En ik hou van sneeuw! Ik zou er niet meteen naartoe gaan uit mezelf, maar in juni 2014 moest ik er voor het werk naartoe, en dat leek me het uitgelezen moment om de stad tóch eens te gaan verkennen. Het was niet zo'n verrassing als Kopenhagen, maar het bleek niettemin een heel mooie stad te zijn! Binnenkort volgen de foto's!
Berlijn: Ja, Berlijn. Ik wéét dat ik me moet schamen. Ben al erg veel in Duitsland geweest, heb er zelfs negen maal nieuwjaar gevierd (die Duitsers maken er beslist een dolle boel van op Sylvester (spreek uit als Zuulvestah)), maar het heeft geduurd tot een citytrip met mijn moeder in mei 2017. De geallieerden hadden er ook moeite mee, dus het mag niet verbazen dat deze salonreiziger er een poos over heeft gedaan. Maar wat een leuke, rare, dolle stad! Het lijkt alsof er voortdurend iets staat te gebeuren in Berlijn, en dan bedoel ik niet de bouw van een nieuwe Muur (de oude is nog steeds heel aanwezig, hoewel ze voor het grootste deel is verdwenen), maar wel dat de stad barst van de cultuur zowel oud als nieuw. Héél interessante sfeer daar.
Amsterdam: Ja, ook hier een tikje schaamte. De énige hoofdstad ter wereld waar ze zowaar mijn moedertaal spreken, op een huppelsprongetje van huis, en toch heeft het tot mijn 33ste geduurd (begin oktober 2017) eer ik er voor het eerst kwam. Je weet wat ze zeggen: heel mooie stad, Amsterdam. Alleen jammer van die Hollanders. Heel rare stad ook. Ik zou ze niet mooi noemen, maar wél heel interessant, en heel bruisend. En vanop het water heeft ze wel degelijk een soort bonkige schoonheid. Als je door je wimpers kijkt.
Lissabon: Het heeft geweldig lang geduurd, tot eind juni 2019 begod, maar uiteindelijk ben ik hier toch maar mooi geraakt dankzij een zakenreisje! Heel interessante stad. Niet superveel van gezien wegens werk (en niet langer gebleven wegens vrouw en kind thuis!) maar wel heel even van de kans geprofiteerd om het maritiem museum te bezoeken, en dat was fenomenaal mooi. Dus laat ons zeggen dat dit voor een halfje telt
Lissabon: Het heeft geweldig lang geduurd, tot eind juni 2019 begod, maar uiteindelijk ben ik hier toch maar mooi geraakt dankzij een zakenreisje! Heel interessante stad. Niet superveel van gezien wegens werk (en niet langer gebleven wegens vrouw en kind thuis!) maar wel heel even van de kans geprofiteerd om het maritiem museum te bezoeken, en dat was fenomenaal mooi. Dus laat ons zeggen dat dit voor een halfje telt
Steden die er nog niet van zijn gekomen
In mijn overmoed verkondigde ik dat ik beslist álle Europese hoofdsteden wel eens wilde bezoeken. Het lag er uit voor ik er erg in had, maar zodra dat gebeurd was, dacht ik: waarom niet eigenlijk? Zo moeilijk kan het toch niet zijn?
De "westerse" landen
Madrid: ook hier schaam ik me wel wat voor. Ik ben in mijn eindeloos lange leven zelfs nog maar één keer in Spanje geweest, en dat was om Madrids grootste concurrent te gaan bezoeken: Barcelona. Dat was januari 2017. Een druk jaar in hoofdsteden (bezocht en geschampt) als ik het zo bekijk!
Dublin: Guinness en turf. En Guinness! En turf. En ook nog Guinness, wordt gezegd. En oh, turf. Ooit komt het er wel van, ik beloof het.
Bern: Ik ben al zeker een miljoen keer in Zwitserland geweest, maar behalve die keer dat de trein er onderweg naar het CM-kamp doorheen reed, ben ik nog nooit in de Zwitserse hoofdstad geweest.
Wenen: Naar het schijnt machtig mooi, en ooit hoofdstad van een enorm Europees dubbelrijk. Wil ik beslist ooit zien. Wat houdt me nog tegen? Tijd en geld. The usual.
Ankara (Turkije): Nuja, Europees? Een klein lapje Turkije ligt natuurlijk in Europa, maar de hoofdstad zelf niet. Geldt dat dan nog voor dit lijstje? Tot ik het zeker weet, blijf ik er weg.
Nicosia (Cyprus): Is het Grieks? Is het Turks? Is het Brits misschien? Neeee, het is Cyprus, een dolle mix van de eerste twee, met wat Brits erbovenop om het niet te doen overkoken. Naar het schijnt wél heel erg mooi, dus hier wil ik zeker eens langs.
Het hoge noorden
Oslo: bijna was deze stad de elfde in het lijstje steden waar ik wél al ben geweest. Feitelijk ben ik er al eens aangekomen met de ferry en omheen gereden per auto onderweg naar de Zuid-Noorse binnenlanden, én heb ik er al eens een tussenlanding gemaakt onderweg naar Lofoten, maar een bezoek aan de stad zelf is er nog nooit van gekomen. Moet er wel eens van komen, vind ik.
Stockholm: deze stad wil ik écht eens zien. Het Venetië van het (hoge) noorden, wordt ze genoemd, al schijnen nog wel een aantal steden die naam te hebben. Ik moet alleen nog een datum prikken en ik ben weg. Joep!
Reykjavik: Jah, Reykjavik. Wat kan je daarvan zeggen? Erg afgelegen natuurlijk, maar dat intrigeert me wel. Ik krijg mezelf helaas niet meteen gemotiveerd om het hele eind af te leggen, puur om Reykjavik te zien. Ik ben er eind oktober 2017 wél tweemaal gepasseerd op zakenreis naar Washington DC en terug, maar heb niks dan de luchthaven gezien, dus dat telt natuurlijk niet. En dit jaar (ik schrijf dit lijntje begin juli 2020, middenin de Coronacrisis) hadden we zowaar een IJslandreis gepland in maart, maar dat kwam natuurlijk in het water te vallen. Ooit proberen we het opnieuw. Zodra het mag!
De ministaatjes
Vaduz (Liechtenstein): Eentje om eens mee te pikken op doorreis. Verwachtingen zijn extreem laag, maar ik wil toch wel minstens een vakwerkhuis en een stel lederhosen hebben gezien voor ik er weer vertrek.
Monaco: Nice, maar dan anders. Roulette en James Bond en sportwagens. En het klinkt ook zo lekker exotisch, al spreekt iedereen er natuurlijk gewoon Frans. Deze spaar ik voor wanneer we een jacht hebben.
Andorra la Vella (Andorra): lekker skiën en een belastingsparadijs. Topcombinatie, of niet?
Valletta (Malta): eilandje, een kerkje voor elke dag van het jaar, enige Arabisch-achtige taal die met het Romeinse schrift wordt geschreven. Malle combinatie. Oh, en maltezers komen er vandaan. De snoepjes, de honden en de ridders. Voor ieder wat wils! Lokt me niet meteen.
San Marino: weer een van die gekke zuiderse ministaatjes. Geen hond weet waarom ze zijn wat ze zijn, maar het heeft vast iets met een priester of een heilige te maken. Leuk om eens aan te doen bij een rondreis door Italië, maar niemand gaat natuurlijk speciaal voor San Marino naar San Marino.
Het Slavische/Baltische oosten
Moskou (Rusland): Wil ik ooit zeker doen, maar wanneer? Wanneer, vraag ik u? En misschien eerder Sint-Petersburg als ik die kant op ga? Of beide, misschien?
Talinn (Estland): Weet ik absoluut niets van, behalve hanzestad en communisme, een hele poos geleden. Maar nu? Een mysterie.
Riga (Letland): Zie hierboven.
Vilnius (Litouwen): Zie boven hierboven.
Warschau (Polen): Dat grimmige, grijze Polen. Het lokt me niet. Misschien onterecht?
Minsk (Wit-Rusland): Ooit eens Wit-Rukland zien staan op tv. Dat was lachen. Verder weet ik er geen hol van.
Kiev (Oekraïne): Eventjes wegblijven nu, lijkt me. Daarna ook, want wat valt er nu te beleven in Kiev?
Chisinau (Moldavië): Wat? Waar?
Boekarest (Roemenië): Oké, niet echt Slavisch (Roemeens is een Romaanse taal, voor wie dat nog niet doorhad), maar wat dan nog, het ligt in die hoek. Ceausescu is alweer even weg, dus misschien tijd om er eens op verkenning te gaan.
Boedapest (Hongarije): Lijkt wat op bovenstaande (qua naam), en naar het schijnt (ook?) erg mooi!
Sofia (Bulgarije): mijn schoonzus heet Sofie. Verder geen idee wat die stad te betekenen heeft in de wereld.
Skopje (Macedonië): Dit lijkt me zo'n typisch hier-blijf-ik-wel-weg landje.
Tirana (Albanië): Nou, hetzelfde dus. De naam van de hoofdstad voorspelt al weinig goeds.
Podgorica (Montenegro): Nog maar pas een hoofdstad, dus ik wacht nog wel even. Misschien glipt ze wel weer ongezien van het lijstje?
Sarajevo (Bosnië en Herzegovina): Laatste keer dat ik iets van die stad hoorde, was in de film "Welcome to Sarajevo". In die dagen een stukgeschoten spookstad. Misschien nu wel weer wat mooier? De moeite om te gaan verkennen.
Belgrado (Servië): De Oorlog. Dat is alles wat in me opkomt bij die naam, maar ik neem aan dat Belgrado veel meer is dan dat, nu het strijdgewoel is geluwd. Ooit? Misschien?
Bratislava (Slovakije): Op een boogscheut van Wenen, en naar het schijnt bijna even mooi. Als de stad op Praag gelijkt, haar Tsjechische evenknie en vroeger de hoofdstad van Tsjechoslovakije, dan kan dat haast niet anders. Staat hoog op het verlanglijstje.
Stomweg te ver. Is dit echt nog Europa?
Astana (Kazachstan): Absurd ver van huis, en nu niet bepaald een droombestemming, wel? Had dat niet iets te maken met Ghengis Khan? Of de Sojoez? Of zoiets?
Bakoe (Azerbeidjan): Een stad aan een zee, lichtjaren van hier. ik weet er niets over, behalve dat ze bestaat. En dan nog.
Jerevan (Armenië): Juist ja. Die stad. Doe nu niet alsof je ze niet kende, ik heb je wel door hoor! Oké, goed, ik had er ook nog nooit van gehoord.
Tbilisi (Georgië): Onuitspreekbaar en ontiegelijk ver van mijn bed. Te-blie-sie? Trablieblie? Zoiets? Wie kan het schelen?
Conclusie
Het ziet er niet naar uit dat de steden op de twee laatste niet-bezocht lijstjes meteen aan de beurt zullen komen. Maar bepaalde in de andere categorieën wel. Wenen, Madrid en zelfs Dublin, daar komt het sowieso wel eens een keertje van. Een mens heeft nog een heel leven voor allerlei citytrips, dus ik ga me er niet voor haasten. Maar in de nabije toekomst lonken vooral Helsinki en Zagreb, vooral omdat ik daar voor het werk naartoe moet. En ook Stockholm en Moskou (of toch maar Sint-Petersburg?) staan erg hoog op het verlanglijstje.
Ik ga nog talloze reisjes moeten maken als ik echt deze lijst wil vervolledigen. En eerlijk gezegd denk ik niet dat het me ooit zal lukken, gewoon omdat me voor liefst de helft de motivatie ontbreekt. Ik bedoel: Tbilisi? Chisinau? Podgorica? Vaduz? Dan besteed ik mijn schamele centjes liever aan iets anders. Aan nog een reisje naar Londen bijvoorbeeld. Want dat blijft toch nog steeds mijn favoriet.