 |
| © Evelyne Coppin |
Elke reis is een analogie voor het leven in het algemeen: het is zó kort, je kansen op geluk en plezier zijn zó geconcentreerd op die ene periode, een oogwenk vergeleken bij al de rest, dat je ten volle leeft. Wie heeft niet het gevoel dat hij de dingen veel bewuster meemaakt als hij op reis is, omdat hij de hete adem al voelt van het normale leven, dat na die auto- of vliegreis op hem wacht? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar voor mij is reizen een manier om even aan de kant te gaan staan en mijn bewustzijn een trap hoger te sleuren. Om écht te beleven waar het nu eigenlijk om draait. We hebben zo weinig tijd. Het zou stom zijn om die hele week - of ons hele leven - in een staat van half bewustzijn door te ploeteren. Leef nú. Je hebt maar heel even voor de window of opportunity weer sluit. En wie zegt dat er nog zo een langskomt?
En dus leef je ten volle wanneer je op reis bent. Zoals wij, afgelopen week. Uiteraard hebben we genoten van een hele week de bergen afvliegen, met twee, met vier of met een hele bende. Uiteraard hebben we gek gedaan onder het skiën, hebben we genoten van de uitzichten, de zon, en zelfs van de sneeuwbuien tussendoor. Maar dat beslaat maar zo'n acht uur per dag. Wat doe je met de rest? Je blijft genieten. Zo denk ik aan die avond toen we met de "poepslee" de berg op zijn geklauterd, om dan wedstrijdjes om-het-eerst-weer-beneden te houden. En aan het woeste sneeuwgevecht dat volgde. Of de dagelijkse borrel bovenop de berg, met veel gelach en gedoe, waarna we nog moediger (en onbesuisder) de hellingen af schoten. Maak je geen zorgen, het was er maar ééntje, want we moesten natuurlijk nog rijden. Al kan ik niet beweren dat de après even braaf verliep.
 |
| © Evelyne Coppin |
We hebben het hele skigebied van noord naar zuid en van oost naar west doorkruist, en dat was fenomenaal. Echt. Les Trois Vallées is prachtig. Van de hoge flanken tot de bossige dalen. Bij stralend weer zowel als middenin een sneeuwbui, wanneer de sneeuw natuurlijk geweldig lag. Maar 's avonds in ons appartement of in de kroegen of restaurantjes van het dorp hebben we ons zeker even uitbundig vermaakt. En daar draait het om. Zelfs de weg erheen en ervandaan was fijn, met gebrabbel over de walkie-talkie, idiote files en incidenten met vervelende toeristen incluis.
De skireis was legendarisch, precies zoals ik in een vorige post heb voorspeld. En we hebben onze vrienden weer dat tikkeltje beter leren kennen, en mooie kantjes ontdekt die we nog niet wisten zijn. En wanneer de skikleren weer zijn opgeborgen en het bruin op onze kaken weer is verdwenen, zijn dat de zaken die blijven.
De skireis was legendarisch, precies zoals ik in een vorige post heb voorspeld. En we hebben onze vrienden weer dat tikkeltje beter leren kennen, en mooie kantjes ontdekt die we nog niet wisten zijn. En wanneer de skikleren weer zijn opgeborgen en het bruin op onze kaken weer is verdwenen, zijn dat de zaken die blijven.
 |
| © Evelyne Coppin |