Ik had het beloofd, ik weet het, en ik heb jullie lang laten wachten. Bijna een half jaar geleden schreef ik dat ik
mijn overgrootvaders oude Kodak Anastigmat vanonder het stof der eeuwen had gehaald en had besloten het oude beestje nieuw leven in te blazen, maar daarna bleef het lange tijd stil rond dat experiment. Maar ik heb niet stilgezeten! Want nu, na al die maanden, kan ik eindelijk en met gepaste trots de eerste resultaten laten zien van mijn analoge avontuur.
Helaas, driewerf helaas gaat het dan niet echt over indrukwekkende shots. Zelfs de meest geslaagde is op zijn zachtst gezegd weinig inspirerend. Maar dat heeft natuurlijk ook een positief kantje: uit elke foto valt wel een les te leren. Al is het maar dat de afstandsaanduidingen van het scherpstelwieltje niet zo eenduidig zijn als ze lijken:
 |
| les 1: donkere omstandigheden vindt-ie niet zo leuk, zelfs niet met ISO 400 |
 |
| les 2: het afstandswieltje slaat dus nergens op (ja, ik weet dat je moet rekenen in feet in plaats van meters - of is dat net niet het geval en sla ik daarom de bal mis?) |
 |
| les 3: afdrukken zonder je toestel stevig vast te zetten is een slecht idee |
 |
| les 4: zelfs als het technisch in orde zit, kan je toch maar beter een iets inspirerender compositie gebruiken. Serieus, Pieter, dit trekt helemaal nergens op! |
Kortom, er is nog volop ruimte voor verbetering. En dat, beste lezer, stemt me zowaar optimistisch. Ik vlieg meteen in een tweede rolletje. Tot de volgende update!