Hoe maanden weken werden
Nog amper een week voor we op skireis vertrekken, besef ik net. Jeminee, is het dan eindelijk zo ver gekomen dat we in dagen kunnen beginnen rekenen? Ondergetekende is al aan het aftellen sinds eind december, toen de teller nog maanden bedroeg. Maar nu is het eindelijk zover: maanden zijn weken geworden, weken zijn veranderd in dagen, en voor we het goed en wel beseffen, zal dat vergleden zijn in amper uren. En dan....
Vrijheid...
Skiën is vrijheid. Laat dat geweten zijn. Eén week op het jaar niet bezig zijn met deadlines en breindodende materie, maar eenvoudig 's morgens opstaan, gauw ontbijten, in je ski-outfit klimmen en op de latten stappen. En dan een hele dag glinsterende sneeuw onder je, een safierblauwe hemel boven je, en de wind in je haar. Nuja, je helm, want die draag ik trouw tegenwoordig. Als je genoeg mensen hebt zien afvoeren met hersenschuddingen en soms veel erger, is dat onding echt niet zo'n grote opoffering meer.
En bovendien is een helm een prima ondergrond voor een sportcamera, en nu wil het toeval toch wel dat ik er zo eentje in mijn bezit heb zeker? Neeeee, neeee, ik hoor de freaks onder jullie al zuchten, tranen in de ogen: "een GoPro!". Maar nee, ik heb van mijn lief deze kerst een ActionPro gekregen, een jong en pril merk met de ambitie een GoPro killer te zijn. Of dat ook zo is, zal binnenkort dus uitgebreid worden getest. Niet dat ik de hele tijd met zo'n spul op mijn kop ga rondskiën - een mens wil ook al eens dingen doen zonder het risico te lopen dat zijn falingen voor altijd worden vastgelegd. En ik ben echt niet zó'n geweldig skiër dat ik een hele week met zo'n ding op mijn kop kan rondlopen zonder mezelf voor schut te zetten. Om over het batterijverbruik nog te zwijgen. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb alvast geen usb-noodaggregaatje rondslingeren.
Over camera-uitrusting gesproken!
Wie me kent, begint nu vast traag terug te deinzen, zoekend naar een aanleiding om er als een haas vandoor te gaan; want fotografie, daar wil je me niet over laten beginnen. Helaas, aangezien dit een blog is en niemand me de mond kan snoeren (mijn treingenoten lezen niet mee), ga ik eventjes helemaal los. Mocht je daar tegen beter weten in toch in geïnteresseerd zijn, klik dan vooral lekker hier.Ik kijk nu al heel erg uit naar al die fotografische Spielereien die in het verschiet liggen. Maar niet zo erg als naar de skireis, die intussen met een rotvaart op ons af komt gestevend. Voor het eerst is ons skigezelschap trouwens weer toe- in plaats van afgenomen: in 2010 waren we nog met zes, in 2011 nog maar met drie. In 2012 hielden mijn lief en ik zelfs met twee de Olympische vlam brandende, maar dit jaar zijn we weer met vijf, en een dolprettige bende bovendien. Het wordt een legendarische reis, dat voel ik nu al.