Oplettende zielen hebben vast gemerkt dat mijn fotografiegerelateerde gejammer de afgelopen maanden op een laag pitje stond, afgezien van een korte blogpost over een supergoedkope fisheye en een (nog te voltooien) uitstapje in de analoge fotografiewereld. Misschien had ik een katertje overgehouden aan de fotografie-opleiding aan het Syntra, die een zodanige druk op mijn schouders legde dat fotografie een opdracht werd in plaats van plezier. Ik weet het niet. Ik merk alleen, nu ik op die periode terugkijk, dat mijn enthousiasme zo'n beetje verdwenen was. Nu is het gelukkig terug, en dus kan ik niet anders dan concluderen dat - áls die opleiding er inderdaad voor iets tussen zat - ik er beslist goed aan gedaan heb daar een punt achter te zetten. Ik hoor nog nu en dan ex-klasgenootjes die dapper voortploegen, en blijkbaar is de druk sinds mijn verdwijnen alleen nog maar toegenomen. Nee, laat fotografie dan maar een hobby voor me blijven, ik zoek mijn draai zelf wel.
De grootste fotografie-gerelateerde gebeurtenis de afgelopen maanden was misschien wel het feit dat ik mijn trouwe 500D begin dit jaar heb verruild voor een iets performantere 7D. De manier waarop ik daar ben aangeraakt is trouwens vrij bijzonder, misschien wijd ik daar nog eens een blogpostje aan. Hoe het ook zij, die aankoop was zo te zien het startsein voor mijn hernieuwde interesse in de kunst van het kiekjes trekken. Ik vind weer vreugde in uitstappen puur voor de fotografie, en dat is waar het allemaal om te doen is.
 |
| Saeftinghe Haven |
Wat me echter nog mankeerde, was een project. Ik ben vooral geïnteresseerd in de technische kant van fotografie, van optica over technologie tot nabewerking, en al snel viel mijn oog op een heel nieuw vakgebied: time-lapse fotografie. Ofwel, het nemen van massa's foto's in de loop van een paar uur, en die samensmelten tot een filmpje van een paar minuten. Ik weet het, de wereld staat al bol van dat soort dingen, maar dat geldt voor foto's op zich evenzeer, of misschien nog meer. Terwijl je voor time-lapse alvast een zekere vaardigheid moet bezitten, kan Jan-met-de-smartphone zonder enige rem duizenden plaatjes en schokkerige filmpjes op het wereldwijde web gooien. Waardoor, althans naar mijn gevoel, het gemiddelde niveau van time-lapsefilmpjes toch nog hoger ligt dan dat van de doorsnee facebookupload.
Ik zal niet beweren dat ik intussen zelfs maar matig goed ben geworden in time-lapse, maar ik heb me alvast onderlegd in de theorie die erachter zit. En de onvoorstelbare post processing die er helaas aan vasthangt. Mijn eerste experiment kan je alvast hieronder bewonderen, maar het zal duidelijk zijn dat dit nog grof spul is. Ik moest mijn toestel op statief zetten en met een laptop (op een trapladdertje) verbinden om de foto's automatisch te laten nemen. Intussen heb ik me een intervalometertje (van een wit merk) aangeschaft dat die job van de laptop overneemt, en flink wat (gratis) software in huis gehaald om mijn toekomstige time-lapsefilmpjes wat op te leuken met muziek en dergelijke.
A quiet Wednesday afternoon in a small village in Flanders
En mijn grootste doelstelling in het time-lapseproject: de bouw van een slider, een rail waarover de camera loopt terwijl hij foto's trekt, zodat je van die malle panningeffecten kan creëren als in het begin van dit filmpje. Rail plus wagentje heb ik voor een prijsje laten maken door een Duitse firma die zo'n dingen normaal op een schaal van duizenden doet voor fabriekstoepassingen (gisteren aangekomen), ik heb reeds een statiefkop geplunderd van een GorillaPod en een 3/8 inch-bout weten op te sporen die wagentje en statiefkop met elkaar kan verbinden. Zo'n bout is spotgoedkoop, maar lastiger te vinden dan je denkt! Nu rest me dus nog een gat in dat karretje te boren zodat ik die verbinding ook werkelijk tot stand kan brengen, en een systeem verzinnen waarmee ik die camera in beweging kan krijgen. Het net staat bol van de mogelijkheden, van een braadspiesmotor over een gehackte klok tot een telescoopmotor. Maar de meest originele aandrijving, en een die geen nood heeft aan batterijen of elektronica, is deze:
 |
| Varavon Slider Balance Pulley Counterweight Kit |
Geweldig low-tech, nietwaar? En aangezien ik uiteindelijk (idealiter) het hele systeem zou willen meenemen op trektocht, is dat precies wat ik nodig heb. Niet dat ik zelf aan dat dingetje ga zitten trekken zoals die oosterling in het filmpje. Hoe ik het dan wel ga doen? Geen idee. Al die zaken moeten nog uitgevlooid worden. Maar dat is net het leuke. Want als je niet van zoeken en jezelf bezeren en wanhoop houdt, begin je natuurlijk niet aan zo'n project. Het enige dat je écht nodig hebt, is geduld.
En de vraag is maar of ik dat heb. Want zoals ik al aanstipte vóór ik aan dit geraaskal begon, vertrekken we al binnen een week naar Les Menuires. Nog zeven dagen heb ik dus, als ik werkelijk dat railsysteem wil meenemen. Zeven dagen om een methode te vinden om:
- de statiefkop aan het wagentje te bevestigen,
- de rail aan mijn statief te bevestigen, en
- het wagentje in beweging te zetten, liefst zonder dat ik nood heb aan een stroombron.
Het lijkt een onmogelijke opdracht, toch als ik in de komende week ook nog een beetje wil gaan werken. Maar zelfs als ik het niet tijdig rond krijg, en daar ga ik van uit, kan ik binnen afzienbare tijd naar hartelust "pannende" time-lapseprentjes gaan schieten in de ontluikende lentewereld.