Om halfnegen gaan mijn luiken open, en ze gaan niet meer toe. Morrend kruip ik het bed uit, en begeef me naar de leefruimte. Niet veel later verschijnen ook de anderen, een voor een, druppelsgewijs. De korte nachten van de afgelopen dagen en het onverbiddelijke vroege licht hebben ons immuun gemaakt voor langslaperij. Er zit dus niets anders op dan maar wat van onze dag te maken. We ontbijten, en trekken opnieuw onze stapschoenen aan.
Het plan voor vandaag? Fietsen huren in Reine, en het zuidelijkste puntje van de Lofotische beschaving gaan verkennen: Å (uitgesproken als de "oo" in boot). Maar daarvoor moeten we wél eerst eventjes 5 km wandelen. Gelukkig zijn onze sokken intussen gedroogd.
 |
| geen blokjes bij? Vaatwassers hebben meer dan één toepassing! |
De wandeling van Hamnøya naar Reine is nu niet meteen de meest glorieuze route: je kuiert over asfalt van het ene eilandje naar het andere, met aan weerszijden een landschap dat nauwelijks verandert. Een uur onderweg langs dezelfde route die we de dag tevoren ook al hadden afgelegd, ditmaal gelukkig zonder zware rugzak. Wanneer we - na een ijsjesstop in de lokale supermarkt - dan toch in Reine aankomen, vinden we al snel het pleintje waar de fietsenverhuur is.
De verhuurder blijkt een overjaarse hippie te zijn, die zijn jonge jaren grotendeels in vergetelheid op Hawaii heeft doorgebracht, maar nu zijn beginnende grijze haren toch is komen slijten op zijn geboortegrond. Aanvankelijk is hij streng: "een halve dag fietsen huren staat gelijk aan vier uur!" maar na wat gebabbel met Kristien komt al gauw zijn hippie-aard boven. We mogen de fietsen houden tot morgenvroeg, zodat we er vanavond mee naar Hamnøya kunnen, en morgenvroeg weer naar hier (waar ook de ferryhalte is): twee suffe wandelingen van 5 km uitgespaard!
 |
| Al heel wat beter weer vanmorgen! (let niet op die grijze bol, die zit daar omdat deze foto een panorama-opname is met mijn gsm. Geen idee waarom die bol daar op staat, grmbl) |
De fietstocht naar Å is leuk, over een goed aangelegd reepje asfalt, met rechts de majestueuze bergen en links de glinsterende oceaan. Nuja, de Vestfjorden, want heel, héél in de verte zien we nog net het vage silhouet van het vasteland schemeren. Geen krankzinnige wandelpaden vandaag, geen gezucht en gehijg op onmogelijke hellingen, maar een
heerlijk, vlot, zonnig tochtje in de zalige friste van Lofoten. Genieten!
fietstocht naar Å. Klik hier voor een grotere kaart
 |
| Drie apen? |
 |
| Het prachtige dorpje Å, zo'n beetje het Bokrijk van Lofoten. Maar dan kleiner. En bewoond. En aan de zee en zo... |
Eenmaal in Å nestelen we ons op de pier die ver in het water van de baai uitsteekt. Daar genieten we van een appeltje en zitten we een hele tijd in de zon. Wanneer het appeltje is verslonden en we
misschien heel in de verte een walvis hebben gespot, besluiten we genoeglijk om aan de terugkeer te beginnen. Bij onze aankomst hadden we echter al gezien dat de mooi onderhouden asfaltweg die volgens de kaart in Å begint, feitelijk uit een donkere tunnel tevoorschijn kwam, en dat moeten we natuurlijk toch nog even van naderbij onderzoeken. Blijkt dat de weg stomweg onder een heuvel doorloopt, om vlak daarna dood te lopen in een parking. De bron van de E10, zeg maar...
Van op deze parking konden we gelukkig nog een wandelpad op, dat ons tot op de zuidelijkste punt van het schiereiland van Å bracht. Vandaaruit had je een
fantastisch uitzicht over de laatste, onbewoonde bergen en kliffen van dit eiland. Voorbij de laatste rotsbrokken ligt Moskstraumen, een zeestraat die wereldberoemd is (zij het niet bij naam) vanwege de woeste getijdenstromen die er kunnen optreden. Ze komt zelfs voor in de Noorse mythologie, meer bepaald als de oorzaak van het feit dat alle zeeën zout zijn! Meer hierover kan je op
deze Wikipagina lezen.
Pas vrij laat merken we op dat de
kolkende, donkere wolkenbank in de verte (al te zien op de foto hierboven) langzaam maar zeker dichterbij komt gekropen. Niemand van ons weet of er veel regen in dat systeem zit, maar we hebben geen zin om dat al fietsend te ontdekken. Terug huiswaarts dus, en wel als de wiedeweerga!
 |
| O-ow, dat ziet er bepaald niet prettig uit! |
 |
| In de verte, voorbij Moskstraumen, ligt het eiland Værøy, bekend om zijn kolonie papegaaiduikers |
Uiteindelijk blijkt het allemaal nog wel mee te vallen. Tijdens onze terugtocht wordt weliswaar een gordijn voor de zon getrokken, met ogenblikkelijk felle afkoeling tot gevolg, maar regenen doet het gelukkig niet. Wanneer we een tijd later op Hamnøya aankomen, is er van de blauwe lucht niet veel meer over. Ons kan het niet schelen: ons wacht immers een zalige hut en een avond vol plezier. Tot morgen!
 |
| zichtje naar het noorden vanop Hamnøya: ook de rest van de Lofoteneilanden ligt intussen onder een dik wolkenpak |
