vrijdag 16 augustus
 |
| Onze slaapplek ligt er bij het ochtendkrieken als een sprookje bij |
Ontwaken in een oerlandschap als dit is een van de mooiste ervaringen in een mensenleven. Het is koud, natuurlijk, maar dat doet er niet toe - de wereld om je heen is van een majestueuze schoonheid, en je hebt een stel onschatbare vrienden bij. We ontbijten in de zalige ochtendzon, genietend van het landschap, in harmonie met de hele wereld. En dan, plots, trekt een beweging diep daar beneden onze aandacht:
 |
| in totale geruisloosheid trekt de ferry een spoor door de spiegelende fjord: de Jokeraars komen eraan! |
Blijkbaar zijn er nog anderen die op het idee zijn gekomen zich bij de waterkrachtcentrale te laten afzetten. Tijd om op te kramen dus, we hebben geen zin om ingehaald te worden! We breken de tent op en bergen al onze spullen weer weg, maar rustig, we hebben alle tijd van de wereld. Het weer is mooi, en al snel is het warm genoeg om het eerste laagje uit te spelen. Tussen peilloos diepe meren op allerlei waterniveau's door zoeken we ons een weg naar de Munkebu, een hut waar je kan overnachten als je de sleutel hebt.
wandeling van de kampeerplek naar de kust (blauw) en bus terug naar Hamnøya. Klik hier voor een grotere kaart
 |
| de hut is verlaten wanneer wij er aankomen, maar het meertje ernaast glinstert uitnodigend. Dorst, anyone? |
De Munkebu blijkt een populaire hut te zijn. Veel toeristen maken de dagtocht van de kust hierheen en terug, en dus is er voor de verandering een degelijk pad. Toch duurt het nog een hele poos eer we de eerste dagjestoeristen tegenkomen. We lunchen zomaar ergens langs het pad, vlakbij een uitzonderlijk groot stenen mannetje. Daarna is het opnieuw bergafwaarts, helemaal tot bij de kust, waar het kustplaatsje Sørvågen genesteld ligt tussen een laatste meer en de oceaan.
 |
| hier lunchen - het kan slechter, nietwaar? |
 |
| het meer bij Sørvågen, met de kerstster en een cameo van Paul |
 |
| een laatste blik op de rotsige wildernis? |
Terug in de beschaving slenteren we langs de E10 naar het noorden. We houden een stop in een lokale drogisterij, waar we ijsjes en cola kopen, en kuieren dan opgeruimd en heerlijk voldaan naar de bushalte. Daar zitten we een hele poos in de zalige zon te wachten. Wanneer de bus dan uiteindelijk toch opdaagt, kiezen we als puber de bank helemaal achteraan. En terwijl de bus ons terug naar Hamnøya voert, zien we in een schicht drie wandelaars langs de weg. Drie gasten in rode jassen. De Oostenrijkers.
De laatste wandeling zit erop, morgen rest ons enkel nog de reis terug naar het vasteland, en dan de vlucht huiswaarts. Dat besef stemt ons niet droevig, integendeel. We hebben er een fantastische reis op zitten, en ervaringen die ze ons nooit meer kunnen ontnemen. Die avond genieten we na de grote hereniging met de dames van een machtig maal: verse vis, rookvis, carpacciovis... en zelfs stiekem een klein stukje walvis. En wanneer alles is opgepeuzeld en de vaat is gedaan, worden we buiten, op het terras van ons huisje, vergast op alweer een laatste mooie, eindeloos durende zonsondergang. Alsof deze grillige, woeste richel eilandjes in de oceaan zich nog eens van zijn beste kant wil laten zien.
 |
| zonsondergang boven de vissershuisjes van Hamnøya |