Ik ben alweer vreemd gegaan...

Ha! Daar heb ik je weer! Niets werkt zo goed als een suggestieve titel - en dan vooral als die me afschildert als een relationele zwerver, een klaploper van het ergste soort: een bedrieger. En laat dat nou net het laatste zijn dat ik bedoel met die titel. Jij bent veel te sensatiebelust, geef het nou maar toe! Nu oké, ik ben geen haar beter. Ik had vast al op de titel geklikt vóór het laatste woord goed was ingezonken.

Maar dus, ik ben vreemd gegaan. Alweer. Jaren koesterde ik immers een hevige voorliefde voor de lichtstad Parijs, maar toen ik in het najaar van 2012 voor het eerst op city trip ging naar Londen (met mijn lief, voor alle duidelijkheid!), was ik op slag verloren. Londen is mijn nieuwe liefde nu, in al haar zinderende, statige, exotische en oer-Engelse pracht. Al denk ik nog steeds met een soort nostalgie terug aan het dromerige Parijs, want je vergeet je eerste liefde nooit. En nu ben ik begin deze maand toch wel opnieuw op een ander gegaan zeker!

Ergens vorig jaar maakte ik een oplijsting van alle Europese steden waar ik al was geweest. Ik had het gevoel dat ik er wel al een heleboel moest hebben gehad, maar het werd een bedroevend kort lijstje. Van de 50 die Europa er telt, had ik er al... 9 afgehaspeld. 10 als je Vaticaanstad meetelt. Wat natuurlijk beslist onvoldoende is voor iemand die zichzelf graag als een Reiziger ziet.

Wel, ik ben blij dat ik mag aankondigen dat ik er sindsdien eentje aan heb mogen toevoegen. Begin deze maand moest ik namelijk voor mijn werk op zakenreis, voor een vergadering die gewoonlijk plaatsvindt in het weinig inspirerende Darmstadt, maar uitzonderlijk was verplaatst naar Zagreb, Kroatië. 'Wat, waar?' hoor ik je denken, en dat was precies wat ik zelf ook dacht. Ik wist waar het lag, maar verder ook niets. Kroatië ken je gewoonlijk van dit soort beelden, maar dat heb ik dus niet te zien gekregen. Zagreb ligt namelijk op zowat een miljoen kilometer van de kust, en ik was er voor een vergadering, niet voor zomaar wat leukigheid. Maar dat betekent niet dat ik niets te zien heb gekregen.

Een kort overzicht

Woensdag, om 20:40, komt mijn vliegtuig aan op de luchthaven van Zagreb. Wat volgt is de obligate paspoortcontrole, wat wachten bij de bagageband, en een taxirit van een halfuurtje naar mijn hotel, waar ik uitgeput aankom rond 21:30. Het hotel werd voorgesteld door de organisatie die de vergadering organiseerde, maar dat wil niet noodzakelijk iets zeggen: gewoonlijk worden hotels uitgekozen op basis van hun ligging bij de vergaderzaal. Ditmaal lijken ze zichzelf echter te hebben overtroffen: Hotel Dubrovnik oogt weliswaar ietwat grimmig aan de buitenzijde, maar binnen is het al luxe en weelde. Ik plof in bed, lees nog wat documenten in mijn ondergoed (want zo hoort dat) en knip het licht uit.

de liftschacht, met de kamers aan weerszijden

niet slecht, die kamer! (het bed staat om de hoek)

Donderdag om 7:00 gaat mijn wekker. Ik worstel me door een douchebeurt, hijs me in mijn pak en begeef me naar het restaurant. Ook hier kan ik beslist niet over de kwaliteit klagen. Ik ontbijt en zorg dat ik om 8:00 in de lobby sta, waar de andere deelnemers aan de vergadering bijeenkomen. Zodra iedereen present is, stappen we naar buiten en komen uit op het Ban Jelačićplein, waar een hele menigte Zagrebianen zich koestert in de ochtendzon. Een tram brengt ons naar een industriële wijk in het oosten, waar onze vergadering gehouden zal worden. Plaats van dienst: het KRAŠ Auditorium. KRAŠ is een snoepfabrikant die na de oorlog met flink wat lege ruimtes was overgebleven, en besloot deze in te richten als conferentiecentrum - wat ze beslist geen windeieren heeft gelegd! De vergadering begint meteen en wordt op de middag onderbroken voor een ontspanningsactiviteit... en wat is er verfrissender dan een rondleiding door een snoepfabriek. KRAŠ neemt drie types snoepgoed voor zijn rekening: cookies, chocolate and candy.  Ze produceren vooral voor de Arabische wereld, Oost-Europa en de Angelsaksische landen (lees, hun producten zijn idioot zoet). We worden door een ervaren werknemer rondgeleid en mogen overal proeven. Hemels! Na de middag gaat de vergadering tot laat door, waarna we dineren en met de tram terugkeren naar ons hotel. Waar ik me opnieuw moe in bed laat vallen, want tussen al het chocolade eten door (waar voor de duivel zitten die Oompa-Loompas?) was het best een vermoeiende dag!

proeven geen probleem, maar wel net in het pak!

Vrijdag gaat de wekker om 8:00. De vergadering zit erop, maar mijn vlucht huiswaarts vertrekt vandaag pas om 15:30, wat betekent dat ik een paar uur de tijd heb om de boel te gaan verkennen. Totnogtoe heb ik van Kroatië alleen de binnenkant van een vergaderzaal en een snoepfabriek gezien, vandaag moet ik toch zeker wat van haar hoofdstad erdoor kunnen jagen zeker! Ik ontbijt, ontruim mijn kamer, laat mijn spullen achter bij de balie en trek met mijn fototoestel de stad in. Het is een mooie dag, met weliswaar flink wat hoge wolken maar desondanks een stralend zonnetje en een heerlijke 20°C.
Zagreb is niet de mooiste stad op aarde, maar ze is beslist niet onaardig! De buitenschil bestaat uit een enorme verzameling communistenblokken waar het gros van de bevolking woont (Zagreb telt bijna een miljoen inwoners, ruwweg evenveel als Brussel). Maar het oude hart van de stad is gelukkig bewaard gebleven, en dat is beslist mooi te noemen.

dezelfde hal met kamers als hierboven - misschien nog mooier bij daglicht

Dolac, een pleintje vlakbij het Ban Jelačićplein, waar het vrijdags blijkbaar boerenmarkt is (of misschien wel elke dag?)

nog (of opnieuw) heel wat religieuzen in Zagreb. Naast deze pater zag ik ook nonnetjes, en zelfs een groep gelovigen die onder een bruggetje luidop stond te bidden bij een schrijn

de kathedraal van Zagreb - niet echt de mooiste foto vrees ik...

een van de prachtige terrasjesstraten - in de voormiddag natuurlijk nog niet echt drukbezocht

een van de vele inhammetjes, waar het heerlijk rustig is in de voormiddag

Sint-Katarinakerk

Zagreb bleek een heel mooie stad te zijn, met een atmosfeer die het midden hield tussen Centraal-, Oost- en Zuid-Europees. Het ene moment waande ik me in een van de achterafstraatjes van Praag, het volgende middenin een heerlijk duits stadje in Beieren, om een ogenblik later een stadszicht cadeau te krijgen dat wel weggelopen leek uit een brochure voor pakweg Firenze. Toen ik de kronkelende straatjes en pleintjes van Zagreb wel had gezien, koos ik me een plekje uit op een zonnig terras, en bestelde me zonder verpinken het duurste op de kaart: een stevige steak op Kroatische wijze. Kostprijs: 75 kuna ofte 9,84 EUR. Daar kan je niet voor sukkelen, wel?

Toen mijn lunch binnen was, repte ik me terug naar het hotel, pikte mijn spullen op en nam een taxi naar de luchthaven. Daar zat ik twee uur in een nogal troosteloze vertrekhal te wachten, waarna een kleine turboprop me terug naar huis bracht. Nog een paspoortcontrole, wat bagagegewacht en een treinrit later kon ik eindelijk mijn lief weer tegen mijn gilet trekken. Want dat is tenslotte wat je doet als je net bent vreemd gegaan.

Niet dan?