Rondreis door de VS etappe 1: the Big Apple

Het is zo ver, we zijn vertrokken! 

Maanden heeft het wachten geduurd, gevuld met plannen maken en verlangend uitkijken. Maar eindelijk zijn we dan toch op het vliegtuig gestapt, en met de eerste etappe van onze reis doorheen de VS begonnen. En welke plek is beter om Amerika binnen te komen dan New York, waar miljoenen immigranten het land zijn binnengekomen?

Zaterdag 12 juli 2014

We vertrekken om 10:25 in de luchthaven van Brussel, en suizen meer dan acht uur lang over de Atlantische Oceaan. Dat lijkt lang, maar veel van de migranten waarvan ik net sprak, kwamen naar de States per schip; zij deden zo'n zes weken over de overtocht, vaak zonder enige luxe. Wij daarentegen hebben meer dan genoeg (en lekker!) eten en drinken, en een privé-tv-schermpje waarop talloze films, muziek en spelletjes te spelen zijn.

En dan, eindelijk, de aankomst op Amerikaanse bodem. Meer dan een uur wachten we in een grote hal om ons te laten controleren, maar eens bij het loket aangekomen, zijn we een beetje teleurgesteld: geen strenge ondervraging, geen argwanende blikken, maar een dodelijk verveelde ambtenaar die ons vraagt onze vingerafdrukken te plaatsen en even vluchtig naar ons paspoort kijkt. Verdict: we mogen verder.

De bagage staat al op ons te wachten naast de band, zodat we er meteen mee buiten kunnen lopen. Daar worden we aangesproken door een dame van een busmaatschappij naar het centrum. We waren van plan geweest met de taxi te gaan, maar deze optie is veel goedkoper! Nu en dan helpt het dus om je wat te laten leiden door de situatie ipv blind op de planning te vertrouwen. Blijkt dat de bus ons er op Bryant Square uit gooit, waar we echter meteen op een kleiner busje kunnen stappen dat ons tot aan de deur van ons hotel brengt. Luxe!

Eerste indrukken van de stad: totaal overweldigend. Ik heb in mijn leven al wat hoogbouw gezien, maar de mastodonten hier tarten je verbeelding. En tegelijkertijd... De straten voelen heel wat minder claustrofobisch aan dan je zou denken! Er is meer dan genoeg lucht en zonlicht, en misschien komt dat wel door dat (saaie) dambordpatroon, waardoor je op elk kruispunt eindeloos ver door de canyons van staal en glas heen kan kijken.

Het hotel: we verblijven vier nachten in The Roger op Madison Avenue. Heel mooi, weelderig uitgeruste kamer, vriendelijke staff. Geen enkele slechte opmerking! Wel een beetje duur, achteraf bezien, zeker voor een plek waar je alleen slaapt. Waarschijnlijk was een eenvoudiger hotel even goed geweest voor onze noden. Dat is een les voor de toekomst. Maar voor wie zich graag in de watten laat leggen, is The Roger beslist de moeite waard. 

De rest van de dag: verkenning. Ik had nog niets op de planning staan, en dus begonnen we zomaar wat te kuieren. We kwamen op een parkje (Madison Square) waar we wat rondsnuisterden. Het was bloedheet, maar onder de bomen hing een weldadige koelte. Overal rezen indrukwekkende gebouwen boven de boomtoppen op. Op de verste hoek stootten we plots op een wel heel bekend gezicht: 

We kochten ons een blikje frisdrank bij een straatventer en liepen verder langsheen een weg die zomaar Broadway bleek te heten. Nog geen theaterzalen, die lagen verder naar het noorden. Kuieren bracht ons bij een nieuw plein/park, groter en lichter dan het vorige: Union Square. Er was net een boerenmarkt aan de gang, wat heel gezellig was: groentenkraampjes, fruitstalletjes, straatartisten en een djangelende groep Hare Krishna-aanhangers. Eens we dat hadden gezien, was het tijd om terug te keren. We zochten en vonden een leuke pizzatent en aten een hemelse pizza. Geen tijd vanavond om nog lang rond te hangen, we hadden immer een jetlag in te halen! En dus ploften we al vroeg het bedje in. En dat was al even hemels.

Zondag 13 juli 2014

Onaards vroeg wakker vandaag! We ontbijten in het hotel (duur en niet de moeite) en vertrekken voor onze eerste activiteit. Eerst waren we van plan met de metro te gaan, maar het weer is fris en aangenaam en de afstanden zijn kleiner dan we dachten. De straten zijn nog goeddeels verlaten terwijl we wandelen naar Grand Central Terminal. Daar hebben we een gratis rondleiding gepland staan, maar die begint pas om 10:00 en dus hebben we nog ruim de tijd om eerst om onze New York Pass te gaan. De watpas? hoor ik je denken. De New York Pass is een kaart waarmee je talloze activiteiten in NY gratis kan doen, en vaak met het extra voordeel dat je wachtrijen kan skippen en reservaties op het laatste moment kan doen (alle uitstappen met de NY Pass staan hieronder met een sterretje* aangeduid). Het kantoortje ligt vlakbij Grand Central, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zullen uiteindelijk meer dan een uur naar dat stomme deurtje op zoek zijn, waardoor we maar nipt op tijd op de afspreekplek voor de tour aankomen.

De gids voor de rondleiding is een beetje... speciaal. Hij verschijnt te laat, zwetend als een os en heeft een eigenaardige mank die doet vermoeden dat wandelen hem moeilijk af gaat. Hij is ook niet moeders mooiste, maar hij is ontzettend enthousiast, en weet er duidelijk ontzettend veel van af. Hij leidt ons gedurende 2,5 uur niet alleen door het stationsgebouw zelf, maar ook door de omliggende straten, en vertelt over verleden, heden en toekomst van deze buurt. Een paar keer twijfel ik wat aan zijn uitleg (zo zegt hij dat de sterrenbeelden op het plafond van Grand Central de enige zijn die zichtbaar zijn vanuit Athene, maar wie heeft dan de andere namen gegeven? De aboriginals? Alle sterrenbeelden op de dierenriem zijn zichtbaar van op elke plek op aarde, dat maakt ze net zo speciaal!), maar meestentijds spreekt hij duidelijk met de stem van de Oprechte, Gepolijste Waarheid, en daar houden we natuurlijk van. Na afloop is het fooimoment daar. De tour is "gratis", zo blijkt, maar er wordt wel van je verwacht dat je een navenante fooi geeft. We geven 10 $ (zo'n 7 €) en bedanken de gids hartelijk.

Tweede stop vandaag: Bryant Park! Gisteren zijn we hier al eens langs gekomen, maar toen waren we druk in de weer met onze valiezen. Net als Madison Square en Union Square is hier een groenzone tussen de wolkenkrabbers vrijgelaten. Er is een beaux arts bibliotheek (de New York Public Library) en verder een speelzone voor kinderen, terrasjes, kiosks waar ze slaatjes en broodjes verkopen en een groot grasveld waar mensen liggen te zonnen. We kopen ons iets om te eten en installeren ons op het gras, lekker genieten van hoe de wereld draait. 

Als we klaar zijn om er weer in te vliegen, gaat het naar Broadway, een mijlenlange straat die diep in het zuiden van Manhattan begint en zich over het algemeen niets lijkt aan te trekken van het strakke dambordpatroon dat heer en meester is in New York City. Ze loopt bij momenten diagonaal door de andere straten en avenues heen, wat natuurlijk vreemde gevolgen heeft op de gebouwvormen. Eén zo'n voorbeeld was het Flatiron Building dat we gisteren zagen (geschapen als een smalle wig), maar de bekendste botsing van de koppige Broadway en de kaarsrechte lanen van New York is wel Times Square, en dat is precies ons doel nu.

Times Square is een bedrieglijke naam: het is niet square (vierkant), en is ook niet echt één square (plein). Feitelijk lijkt Times Square qua vorm nog het meest op een vlinderdas: twee driehoekige pleinen die elkaar raken bij de punt. En wat er het knapste aan is: overal op Times Square staan en hangen gigantische billboards, met flikkerende reclame die het Amerikaanse leven beter samenvatten dan een naslagwerk van 1000 pagina's. Echte miljardencorporaties hebben er zelfs een vestiging, zo bevindt zich naar verluidt de meest verlieslatende McDonald's ter wereld op deze hotspot van het kapitalisme. Maar de cola is er even goedkoop (en waterig) als elders, wat meer dan welkom is in deze broeierige hitte.

Niet dat we de hitte schuwen! In een Ierse bar vlakbij Times Square persen we ons tussen de opeengepakte stamgasten. Boven de toog hangen wel vijf flatscreens waarop de finale van de wereldbeker voetbal wordt uitgezonden. Ik ben niet bepaald een voetbalfanaat, maar Cathy wel, en het is haar tweede thuisland dat speelt: Duitsland. Het is nog steeds 0-0 wanneer we binnenkomen, maar de sfeer zit er al goed in. De helft van het publiek schreeuwt aanmoedigingen telkens wanneer de bal het Argentijnse doel nadert, de andere helft brult wanneer een goal tegen Duitsland dreigt. Op de duur begin zelfs ik mee aanmoedigingen te roepen! En daar staan we dan: twee Belgen in een Ierse bar in Amerika, supporterend voor de Duitsers in hun match tegen de Argentijnen in Brazilië. Als dat niet kosmopolitisch is. En wanneer de Duitsers na eindeloze verlengingen dan toch het beslissende doelpunt maken, explodeert de hele bar in feestgedruis. En ook buiten op straat klinkt getoeter en gejoel. Heel even lijkt de wereldbeker zelfs in voetbal-onverschillig Amerika de hoofdnoot te spelen. Maar dat ebt snel weg. Wanneer we even later met een Duitse bloemenkrans om de straat op komen (een geschenk van een Duitse dame in de bar), lijkt niemand zich nog de match te herinneren. Het leven gaat door, en New York is te groot om te lang bij zo'n onbelangrijke sport te blijven stilstaan...

En daar staan we dan: twee Belgen in een Ierse bar in Amerika, supporterend voor de Duitsers in hun match tegen de Argentijnen in Brazilië.

Dineren doen we in de Red Lobster, waar je schaaldieren à volonté kan krijgen, en nadien slenteren we langs Times Square en Broadway terug naar het zuiden, waar ons bedje op ons wacht. Maar eerst wippen we nog heel even (bij wijze van spreken) langs bij het Empire State Building*, waar we met onze New York Pass gratis toegang toe hebben. Van op de 86ste verdieping, 320m boven de grond, hebben we fantastisch uitzicht over Manhattan in de opkomende duisternis. De lucht is egaal, maar er zijn wel sterren: onder ons schitteren miljoenen lichtjes.

Maandag 14 juli 2014

Gisteren zagen we New York bij nacht, vandaag kruipen we nog voor het ontbijt alwéér een toren op om de stad bij ochtendlicht te aanschouwen. Maar niet dezelfde, zo zitten we niet in elkaar. We beklimmen vanochtend de hoogste toren van het Rockefeller Center, helemaal naar het dubbele observatiedek dat Top of the Rock* wordt genoemd. Geen ellenlange wachtrijen hier, maar dat heeft misschien ook wel iets met het uur te maken. Maar de uitzichten zijn eigenlijk veel mooier, en anders dan op het Empire State Building heb je hier ook zicht op een van de meest ironische silhouetten van New York: het Empire State Building! Als je maar één toren wil beklimmen in NY, ga dan voor Top of the Rock. Met de New York Pass is het gratis, en je hebt meteen front of the line toegang mocht er toch een hele rij staan.

Voor de aardigheid bezoeken we ook even de St-Patrick's Cathedral die we vanuit de hoogte hadden zien liggen, maar aangezien die nog volledig in de steigers staat, was de typische grandeur van een kathedraal er nog niet echt aanwezig.

We zetten onze tocht verder naar het noorden, waar we aan de rand van Central Park een heerlijk ontbijt voorgeschoteld krijgen bij Sarabeth's. Echt de moeite waard! Nadien gaan we fietsen huren* (gratis, met de NY Pass), en snorren we lekker door Central Park. Les voor de toekomst: vraag wel best een fietsslot (die zijn gratis), zodat je je stalen ros even vast kan zetten om wat dieper in het park door te dringen. Met de fiets mag je immers enkel op de geasfalteerde lus die om het hart van het park heen loopt. Wanneer we ons nobele rijwiel weer afgezet hebben, gaan we dus te voet verder op verkenning. En zo komen we langs baseballveldjes (leuk om naar te kijken), grasvelden, weelderige bossen en zelfs een meer waarop bootjes varen en dat vol waterschildpadden zit!

We verdwalen een beetje, maar komen uiteindelijk bij onze volgende stop uit: het Guggenheim Museum*. Dat ligt pal aan de oostrand van het park, ideaal dus! Het gebouw is ontworpen door Frank Lloyd Wright, in mijn ogen een van de beste architecten ooit (bekend van onder andere Fallingwater). Helaas is de kunstige inhoud van het museum heel wat minder indrukwekkend dan het bouwwerk, waardoor we een beetje op onze honger blijven zitten. 

We gaan terug naar Times Square voor een nachtelijke busrit doorheen New York, maar wanneer die niet in de NY Pass blijkt te zitten, besluiten we daar toch maar voor te passen (kostprijs is 44$ pp). We eten heerlijke sushi, en keren terug naar ons hotel.

Dinsdag 15 juli 2014

We staan alweer vroeg op vandaag, maar nu niet vanwege de jetlag, maar omdat we best zo vroeg mogelijk onze eerste attractie doen: het Vrijheidsbeeld! We nemen de metro naar Battery Park, waar de rij voor de ferry* nog zo goed als onbestaande is. Dat zal straks wel even anders zijn! De ferry zelf zit in de NYP, het bezoek aan de binnenkant van het Vrijheidsbeeld niet, maar dat interesseert ons ook niet: alleen echte voyeurs willen wel eens onder het rokje van die statige madam gaan kijken. Wij brave lieden bezichtigen haar van de buitenkant, en dat is meer dan indrukwekkend genoeg. Nuja, indrukwekkend? Vergeleken bij de mastodonten die we de afgelopen dagen hebben gezien, valt het beeld eigenlijk een beetje klein uit: amper 46 meter als je de sokkel niet meetelt. Maar het blijft nog altijd een icoon natuurlijk. De ferry terug naar Manhattan doet een tussenstop langs Ellis Island, maar daar stappen we niet uit, we hebben nog wel wat andere katjes te geselen vandaag.

Om 11 uur worden we verwacht op het wereldberoemde Wall Street, waar een rondleiding start: de History of Wall Street & 9/11 Memorial Walking Tour* (gratis met de NYP). Die hebben we vanochtend nog in de rapte gereserveerd via het webformulier. Een kranige dame leidt ons door het financiële district dat het kloppende hart vormt van een van de grootste economieën ter wereld (en waar de nog steeds nazinderende bankencrisis van 2008 is begonnen). Ze vertelt dat ze in september 2001 woonde in een toren vlakbij het World Trade Center, en getuige was van de 9/11-aanslagen. Onze tour eindigt dan ook met een emotionele stop bij het 9/11 Memorial. We nemen afscheid van de groep en bezoeken het 9/11 Tribute Center*, waar getuigenverslagen, voorwerpen en brokstukken van de aanslagen een goed beeld geven van die zwarte dag in de New Yorkse geschiedenis.

Bleh, brrr, beklijvend allemaal. Om de naargeestige sfeer van ons af te schudden, nemen we de metro naar Gansevoort Street, waar het zuidpuntje van de High Line ligt. Dat is een volledig opgeknapte, bovengrondse spoorlijn zoals er vroeger veel waren in New York. Er rijden geen treinen meer nu: de sporen liggen er nog, als herinnering aan wat het vroeger was, maar eromheen zijn tuinen en hardhouten wandelpaden aangelegd, met bankjes en glazen wanden waar het parcours straten kruist. Het is vies weer, grauw en dreigend met regen, maar desondanks is het er heel mooi. Bij goed weer moet de High Line pas echt een knappe plek zijn. Bonus is dat je eigenlijk zo'n beetje door de achterbuurt van New York beweegt, maar veilig boven de groezelige straten uit. Eens we aan het noordelijke eind zijn gekomen (waar de spoorlijn verdergaat, maar ze nog bezig zijn met de herinrichting), dalen we af naar de begane grond en begeven we ons naar de metro in Penn Station. Die brengt ons naar Chinatown, dat ons maar viezig overkomt - misschien hebben we wel het centrum gemist, wie zal het zeggen. We lopen dan maar verder naar Little Italy, dat er heel wat mooier bij ligt. In een supergezellig zaakje genaamd Da Gennaro eten we een verrukkelijke pizza op het terras. Daarna slenteren we door het zinderende SoHo terug naar de metro, op naar ons hotel voor de laatste nacht.

Wat? De laatste nacht alweer? Jawel, onze New York-etappe zit erop, maar gelukkig hebben we nog heel wat voor de boeg! Daarover lees je alles in de volgende blogpost.