Woensdag 23 juli 2014
De
vorige etappe eindigde bij onze ‘ontsnapping’ uit Death Valley, en dat is waar deze etappe de draad weer oppikt. De vlucht is echter nog niet ten einde.
Terwijl we naar de kust denderen, lijkt de woestijn ons maar te blijven achtervolgen. Eens we Death Valley hadden achtergelaten, hadden we verwacht wel in groener gebied terecht te komen, maar dorre zandvlakten en bruine, broeierig hete bergen zijn ons enige gezelschap. Maar! Er is een lint van asfalt, een prachtig schepsel aan mijn zij en de GPS die geduldig de mijlen naar onze bestemming aftelt. Wat heeft een mens nog meer nodig.
 |
| de weg naar de vrijheid |
Wanneer een paar uur later de omgeving eindelijk weer wat groen begint te vertonen (in bescheiden proporties), begint de beschaving weer aan zijn opmars. Eerst is het hier en daar een onooglijk dorpje langs de weg, maar allengs groeien die uit tot stadjes, steden, de buitenwijken van een metropool, en dan… Los Angeles. We doorsnijden een groene heuvelrug en
plots doemt de stad in al haar uitgestrektheid voor ons op. Los Angeles is geen stad van ongebreidelde hoogbouw zoals New York (noch is het een stad van kitscherige monumenten zoals Las Vegas), maar een breed uitgesmeerde opeenvolging van straten, lanen en avenues. Het is eigenlijk zelfs niet één stad, maar een veelheid aan kleinere steden in een kustvlakte, die met het verstrijken der jaren aan elkaar zijn gegroeid. Alles samen bestaat deze metropool uit liefst 88 verschillende gemeentes, die zo warrig door elkaar lopen dat zelfs inwoners vaak niet weten in welke ze precies wonen. Ook aan ons gaan de finesses voorbij: onopgemerkt schieten de grenzen van steden als Pasadena, Burbank, Inglewood en Santa Monica onder ons door. Voor het oog van om het even welke waarnemer is dit duidelijk één stad. De stad der Engelen ofte
Ciudad de los Angeles.
Ons hotel voor de komende twee nachten is Best Western Plus Carlyle Inn, gelegen in West Los Angeles. Mooi en ruim, en uitzonderlijk: het ontbijt zit in de prijs inbegrepen. Het ligt pal middenin een van die wijken met kaarsrechte lanen, maar toch heeft het gebied niets van New York: zonder hoogbouw lijk je je voortdurend in de buitenwijken van een veel grotere, onzichtbare stad te bevinden. Er
is hoogbouw in Los Angeles, maar dat is beperkt (vanwege het aardbevingsgevaar) en heel lokaal.
Liefhebbers van glinsterende torenflats kunnen hun hartje ophalen in Downtown een paar km verderop in deze eindeloze stad, maar daar komen we niet, we hebben ons part al gehad in New York. Wij zoeken voor vanavond een ander uitzicht. We droppen onze bagage in het hotel, en stappen opnieuw de auto in, op naar het westen. Het is intussen laat in de namiddag (dankzij onze nutteloze excursie in Death Valley) en daardoor valt een namiddagje strand in het water, maar dat water ligt er wel, en daar snorren we naartoe.
Los Angeles is een reusachtige stad, maar het is best makkelijk om er je weg te vinden. Tussen de eindeloze opeenvolging van wijken door lopen snelwegen in alle richtingen. De GPS leidt ons voor één keer zonder fout de juiste op, de I-10 richting Santa Monica. De zon is al aan het flirten met de horizon wanneer we onze bestemming bereiken. We parkeren vlakbij Muscle Beach, waar brokken testosteron de strakke bundels spieren onder hun huid laten rimpelen voor het oog van de liefhebber. Maar dat boeit ons niet. Want daar voorbij ligt Santa Monica Pier, een houten staketsel dat diep de zee in steekt, en bezaaid is met een rollercoaster, een draaimolen, schietkramen en ga zo maar door. De pier is bekend van vele films, en we kuieren erheen, maar waar ik nog het meeste van geniet is de eindeloze uitgestrektheid van het water erachter.
Water. Eindelijk. Na al die tijd! Een week zijn we onderweg geweest in de woestijn, tussen kloven en duinen en zoutvlaktes door, en nu zijn we eindelijk op de kust aangekomen. En het is een nieuwe kust. Een kust die ikzelf nog maar één keer heb gezien, en Cathy zelfs nog nooit: de kust van een nieuwe oceaan, de machtige Pacific. Deze oceaan is waar het oosten en het westen in elkaar overvloeien. Een schipper die op deze oceaan naar het oosten vaart, komt uit in de Far West, en wie naar het westen vaart, zal uiteindelijk de kusten van het Verre Oosten aan de horizon zien opdoemen.
De uiterste punt van de Santa Monica Pier voelt aan als de laatste uitspatting van de Amerikaanse beschaving voordat de duizenden ongebaande mijlen van de oceaan beginnen, en dat blijkt ook. De Pier is de onofficiële terminus van de oude, intussen in onbruik geraakte
Route 66, de 4000 km lange verbindingsweg tussen Chicago en Los Angeles die in zoveel films en verhalen voorkomt, en geldt als een van
de boegbeelden van de Amerikaanse cultuur.
 |
| De zon zakt weg achter de Santa Monica Mountains |
 |
| Prachtige kleuren op Santa Monica Pier |
We bezoeken de Pier en slenteren tussen de attracties door terwijl de zon langzaam achter de Santa Monica Mountains wegzakt en de zee verkleurt van azuur naar diepduister ultramarijn. Vissers staan met verbeten trek in de opkomende duisternis naar hun dobber te turen, straatmuzikanten halen de gekste kunsten uit om de aandacht van voorbijgangers vast te houden. We dineren in Rusty's Surf Ranch, waar tegen schappelijke prijzen heerlijke zeevruchten te vinden zijn.
Donderdag 24 juli 2014
Opstaan! Opstaan! De wekker schreeuwt ons uit de slaap en doet ons naar beneden stommelen. In de patio van ons hotel ontbijten we onder een stralend zonnetje (zelfgebakken wafels met maple syrup) en daarna huppen we de auto in. Op het programma vandaag: Universal Studios!
Je bedoelt die waar ze de films opnemen? Wel ja! En nee. Want we gaan natuurlijk niet op de set rondhangen, daar hebben we net niet de toestemming voor.
Vlakbij de nog steeds werkende studio's heeft Universal echter een soort pretpark gebouwd, dat volledig is gericht op de films die onder hun vlag zijn uitgebracht. Er is een rollercoaster met als thema Jurassic Parc, een live show inclusief gevechten en explosies die zo uit de film Waterworld lijken te zijn ontsnapt, een waterfonteinpretpark (word eens lekker nat!) dat weggelopen lijkt uit Despicable Me en een voorstelling van special effects in heden en verleden. Er is een spookhuis, een muziekshow rond de Blues Brothers en verder een heleboel 4D-attracties waar je met een brilletje op in een bakje wordt rondgeklutst, terwijl je ogen je brein wijsmaken dat je als een krankzinnige rond zit te vliegen door een virtuele wereld.
En alsof dat alles nog niet genoeg is, is er ook een rondrit (met een trammetje) doorheen
de échte studio's, waar de animatrice je met veel enthousiasme langs maar al te bekende sets rijdt. Het ene moment zit je middenin een western, het volgende kom je bij het meertje waar de meeste scènes uit Jaws zijn opgenomen, inclusief plastic haai. Om de hoek wordt het trammetje haast aan gruzelementen geslagen wanneer een reusachtige King Kong het gevecht aangaat met dinosaurussen, en een bocht verder rij je zomaar door Wisteria Lane, waar liefst 8 seizoenen van een wel heel bekende serie werden opgenomen. Een verdacht bekend dorpspleintje een eind verderop blijkt het toneel te zijn van Back to the Future (de scène met de klok, iemand?), maar ook talloze andere films en series hebben er scènes gespeeld: Bruce Almighty, The Nutty Professor, House MD, Gilmore Girls en ga zo maar door. Dat je dat niet ziet, komt doordat ze telkens een aantal subtiele maar belangrijke veranderingen aanbrengen; zo kan één set eindeloos veel opnieuw worden gebruikt.
Oh, en dan vergeet ik nog haast de
reusachtige set van de vliegtuigcrash te vermelden, die een paar seconden in War of the Worlds voorkomt. Daarvoor hebben ze een echte 747 in stukken gehakt en er een heleboel verwoeste huizen en uitgebrande auto's omheen gezet. Je zou denken dat zo'n set echt maar eenmalig gebruikt kan worden, maar dat is fout: in 2011 werd er bijvoorbeeld de
clip van "Fly" (door Nicky Minaj & Rihanna) opgenomen.
 |
| een still uit de bewuste clip |
Noem me een freak, maar van alle attracties vond ik de studiotour het indrukwekkendste. Het idee dat je je middenin een wereld bevindt die je al talloze malen op tv hebt gezien, is haast magisch, vind ik. Misschien valt dat zelfs wel te vertalen naar deze hele reis, want ook vele banaler zaken als de typisch Amerikaanse verkeersborden, de groezelige diners (spr. /daajner/), de bekende gebouwen en ga zo maar door ken je natuurlijk vooral van de films. Amerika is een jongensdroom waarvan ik geeneens wist dat ik hem had.
Wanneer de avond begint te naderen, en we alles wel zo'n beetje hebben gezien, is de tijd gekomen om Universal Studios weer achter ons te laten. Bij de auto kruipen we in wat deftiger kleren, en daarop zetten we het volgende adres in de GPS. We rijden vijf minuutjes over de snelweg, en klimmen vervolgens de steile, kronkelige weg op naar de top van een van de Hollywood Hills. Boven het struikgewas doemt een surrealistisch beeld op: een grote, sereen ogende Japanse tempel. Of beter, een replica daarvan. Hij werd aan het begin van de 20ste eeuw gebouwd door twee broers die een plek zochten om hun uit haar voegen barstende collectie Aziatische kunst tentoon te stellen, en werd na een grimmige periode van verval gerestaureerd en omgevormd tot een
Japans restaurant van wereldklasse: Yamashiro. Een
valet neemt de autosleutels van ons over en terwijl onze auto op een veilige plek wordt geparkeerd, worden wij door een bevallige dame binnengeleid.
Na de maaltijd hebben Cat en ik nog wel zin in een dessertje, maar niet hier, dat is ons iets te duur. En dus stappen we naar buiten, overhandigen we ons bonnetje en krijgen we onze auto opnieuw onder de poep geschoven. We rijden de intussen donker geworden wirwar van Los Angeles in, en parkeren op de parking van een supermarkt vlakbij The Grove, een poepsjiek winkelcentrum in open lucht (inclusief waterpartij en parkje). Daar kopen we ons elk een punt kaastaart bij de Cheesecake Factory, die we op een terrasje voor de nostalgisch ingeklede bioscoop genietend opeten.
Vrijdag 25 juli 2014
De laatste ochtend in Los Angeles alweer! We ontbijten op de zonnige patio, en proppen onze bagage terug in de auto. Onze volgende stop ligt honderden mijlen verderop, maar voor we daarheen vertrekken, is het dringend tijd om
Cathy's prangende zonneklopbehoefte te lenigen. En dus rijden we terug naar Santa Monica Beach, waar we de rest van de voormiddag en een deel van de namiddag doorbrengen. Ik lees een boek, Cathy verbrandt zichzelf blaasjes, en wanneer die vreugde eenmaal genoten is, stappen we de auto in. Onder leiding van onze GPS (wiens kuren we intussen goed beginnen kennen) trekken we naar onze volgende bestemming: Sequoia National Park. Maar dat, lieve vrienden, is voor de
volgende blogpost!
