Na ons laatste avontuur in de natuur is de tijd gekomen om terug te keren naar de beschaving. Onze vlucht huiswaarts vertrekt vanuit San Francisco, maar dat wil niet zeggen dat we er meteen weer vandoor vliegen. Eerst spenderen we nog een paar heerlijke dagen in de stad zelf. We kijken er serieus naar uit.
Maar daar zijn we nog niet! Eerst moeten we nog onze kampplaats afbreken. We staan niet te laat op, ontbijten onder het geboomte en beginnen op te ruimen. Terwijl Cathy de bear box weer leeg maakt, ga ik de buren een voorstel doen: of ze onze tent willen adopteren. Eerst lijken ze niet happig, maar wanneer ik vertel dat we ze anders toch weggooien, zijn ze meteen geïnteresseerd. Ik haal onze spullen eruit en deponeer die in de auto, en wanneer ik mijn rug keer, blijkt de buurman al bezig met de tent af te breken. Als dat geen service is! We maken een kort praatje van het type “So, where are you from? Ooh Belgium, that’s far away! So how do you like it here? Great, great. We’re living closer by, only a four hour drive. Long? Nah, we’re used to that – America, land of the cars, right? Well, have a nice continuation of your trip!”
Wanneer alles ten slotte is opgevouwen en weggeborgen, kunnen we aan de rit beginnen.
We rijden het park weer uit, maar deze keer niet via de zuid-, maar via de westtoegang. Dat brengt ons op El Portal Road, vlakbij de plek waar de gelijknamige bosbrand is begonnen. De rook hangt weer dik in het dal, maar ook deze keer zien we geen vlammen. Wel zien we verschillende brandweerlui haastig van hun geparkeerde wagens de beboste hellingen in verdwijnen: een noodgeval ergens vlakbij? We besluiten er niet op te wachten. Voor ons liggen nog honderden kilometers weg. 1000 m afdalen naar de voet van de Sierra Nevada, dan Central Valley in de breedte door, en dan nog een laatste laag gebergte over alvorens we de stad in zicht krijgen.
San Francisco kan op twee manieren bereikt worden vanuit het oosten: helemaal om San Francisco Bay heen, of over de Bay Bridge recht het centrum in, maar dan moet je wel tol betalen. Die blijkt 4 $ te bedragen, en dat hebben we er wel voor over.
Bovendien blijkt de rit over de brug zijn geld dik waard te zijn: het uitzicht is formidabel. Het ene moment rij je nog door de buitenwijken van Oakland, het volgende dender je in twee verdiepingen (één in elke richting) over het zilveren water van de baai. Halverwege doorkruist de brug het eiland Yerba Buena, en dat mag je letterlijk nemen: het eiland is een grote rotsklomp die uit de baai oprijst, en de brug slaat er een tunnel los doorheen.
En dan: de stad zelf. Een kluitje wolkenkrabbers staat dicht tegen elkaar aangeschurkt vlakbij de plek waar de brug aan land komt, met erachter de sensueel golvende heuvels bedekt met laagbouw, en bespikkeld met groene lanen en grote, ruime parken. Maar daar zijn we nog niet, eerst moeten we nog het verkeer weten te trotseren! De snelweg telt vijf rijvakken, en de GPS doet weer dwaas: waar de bordjes zeggen dat we rechtdoor moeten, zegt-ie dat we de linkse afslag moeten nemen. Zodra we dat doen, beseft hij echter zijn fout, en begint hij nukkig de route te herberekenen. Maar dat geeft niet: we komen er zo wel, hebben we geleerd, en
elke afwijking van de kortste route is een kans op ontdekkingen. Deze route gaat los door de stad heen, en dat zint ons wel. Zo kunnen we de stad nog één keer ervaren vanuit de wagen, voordat we ons trouwe karretje straks afgeven. Tussen glazen torens en neoklassieke monumenten rijden we naar het hotel, parkeren vlakbij en beginnen met het uitladen. Als alle vakjes en bakjes leeg zijn en de koffer er weer maagdelijk uitziet, slepen we onze overdaad aan bagage naar de hotellobby. We verblijven de komende drie nachten in hotel Cartwright Union Square, een hotel dat duidelijk al heel wat jaartjes heeft gezien, maar prachtig onderhouden en heel mooi ingericht is. Heel raar voor ons Europeanen: er is nergens een restaurant of ontbijtruimte te vinden. Kamers, een lobby, en dat is het. Eten zullen we buitenshuis moeten doen (niet dat we iets anders van plan waren). We droppen onze bagage af, en keren terug naar de auto, voor de laatste korte rit, en het afscheid.
 |
| het handjevol torens van SF, en rechts Telegraph Hill, een van de 44 heuvels van de stad. Daar zijn de Zeven Heuvelen van Rome maar klein bier tegen, nietwaar? |
De
drop-off point voor de auto ligt amper twee stratenblokken verder, en daar zijn we blij om:
rijden in San Francisco is voor absolute pro's. Niet alleen gaan de straten hier steil omhoog en boenk omlaag, de chauffeurs rijden nerveus, aggressief zelfs, met hun hand meer op hun claxon dan op hun pook. We laveren voorzichtig tussen het verkeer door, hellinkje op en hellinkje af, en parkeren in de garage van Avis.
"Everything out?" vraagt een stokoud Aziatisch mannetje terwijl ik de deur nog aan het openen ben.
Ik doe nog een nerveuze laatste check-up: als we nu iets vergeten, zijn we het voor eeuwig kwijt.
"I think so," zeg ik onder het graven, maar hij glimlacht vriendelijk.
"Take your time."
En dat doe ik. En wanneer alle vakjes en bakjes nog een laatste keer zijn gecontroleerd, wandelen we met onze oogst van bijna vergeten zaken naar de toog om af te rekenen. Een heel wat minder vriendelijke dame weigert ons aan te kijken, tokkelt wat op haar computer en duwt ons (zonder opkijken) een papier onder de neus.
"Signing out?"
"Yeah."
"Good. You sign here, here, here... aaaaand here."
Ze zet een handvol slordige kruisjes op diverse plaatsen op het papier. We nemen de tijd om het aandachtig na te lezen, al was het maar om haar te irriteren. Alles in orde, en dus zetten we onze krabbels.
Nog een laatste maal werp ik een blik door het raam de garage binnen, naar onze kleine maar stoere, witte Chevy Cruze. Hij heeft ons goed gediend de afgelopen weken. De GPS-app? Daar ben ik blij van verlost te zijn. Maar de auto was een instrument voor onze ontdekkingen, en een droom om mee te rijden bovendien.
Vaarwel, Cruze! We gaan je missen!
 |
| onze Chevy (rechts) in Sequoia: klein maar dapper |
San Francisco. Het eindpunt van onze reis. We zijn begonnen in New York, de poort van Amerika voor wie uit Europa kwam, hebben het continent doorkruist in de voetsporen van kolonisten en ontdekkingsreizigers, en zijn aangekomen op deze nieuwe kust, in de stad die ooit (en eigenlijk nog steeds) de toegangspoort was voor Aziatische immigranten. We hebben de zon zien opkomen uit de Atlantische, en ze zien ondergaan in de Stille Oceaan. De cirkel is rond.
Die namiddag brengen we door met slenteren door de straatjes rond ons hotel. De wijk waar we logeren heet Union Square (naar het gelijknamige plein in het hart van de wijk), en staat bekend om zijn dure boetieks, chique restaurants en trendy bars. We dineren in een piepklein sushizaakje en gaan vroeg naar bed: zo kunnen we alvast onze jetlag thuis wat inkorten.
donderdag 31 juli 2014
We staan vroeg op (opnieuw om een jetlag te slim af te zijn) en ontbijten in een
prachtige diner met 1950's thema. Daarna begeven we ons door de nog mistige straten naar Powell Street, waar we een kabeltram plannen te nemen naar Fisherman's Wharf. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan! Wanneer we op de opstapplek staan, zien we al snel een tram aankomen door de steile straat, maar die komt ons zonder ook maar enigszins te vertragen voorbij gedenderd! Een tweede tram een paar minuten later doet hetzelfde! We beginnen te beseffen dat dit komt omdat de tram al overvol zit, en dus wandelen we in tegengestelde richting (makkelijk, hellingafwaarts) naar de vorige halte. Ook daar echter kommer en kwel. En dus wandelen we nóg een halte verder, waar we na er na nog wat wachten uiteindelijk in slagen om op een tram te stappen. Alles samen hebben we er bijna een uur over gedaan, langer dan ons traject voor vandaag te voet had geduurd...
 |
| Lori's Diner, inclusief rode glitterbanken, zwartwitte pakjes en een olijfgroene oldtimer |
Maar dat deert niet.
De tram op zich is prachtig, en knarst zich onvermoeibaar de hellingen op. Straf: de tram zelf bezit geen motor, maar enkel een beugel waarmee hij zich voor z'n lieve leven aan een kabel vastklampt die in een sleuf onder de grond doorgaat. Onder het wachten hadden we al het onophoudelijke piepen en suizen van de kabel gehoord, en nu pas begin ik goed te beseffen hoe sterk dat ding moet zijn... en hoe lang! De tram legt kilometers af in zijn dwarsdoorsnede van de stad, en de kabel moet dat traject nog eens in de omgekeerde richting doen ook om terug bij zijn beginpunt aan te komen. Alles samen komt dat neer op tientallen kilometers kabel die de hele dag lang onder de straten van San Francisco door razen.
 |
| Yes, we zijn op de tram geraakt! |
 |
| steil? Daar trekken ze zich hier niets van aan |
 |
| Lombardstreet van de bovenkant, met in de verte Telegraph Hill... |
 |
| ... en van de onderzijde, waar je pas goed ziet waarom ze dit de steilste straat op aarde noemen. |
 |
| all aboard! |
We stappen af in Lombard Street, en kuieren door de ontwakende stad naar ons eerste doel: Fisherman's Wharf. Ooit was dit het bruisende centrum van de visserij, maar na een periode van verloedering en leegstand is
de roze wolk van het toerisme hier neergedaald, en is alles weer picobello in orde gebracht, in rasechte Disneystijl: veilig, geruststellend, getooid met felle kleuren en klatergoud. Typisch voor Amerika zijn ook de eindeloze rijen toeristenshops en -restaurants die hun intrek in de historische gebouwen hebben genomen, maar daar valt niet aan te ontsnappen.
De bekendste attractie van Fisherman's Wharf is wel Pier 39. In idee heeft hij wel iets van Santa Monica Pier, maar in plaats van een open oppervlak met wat kermisattracties en gebouwtjes is het eerder een houten wandelstraat geheel omringd door huizen, en pas als je tussen die huizen door loopt, merk je dat je je midden op zee bevindt. Het is er heel mooi, vind ik, ondanks de duidelijke Disneyficatie. De winkeltjes hier zijn weliswaar allemaal even kitsch – glassculpturen, tapijten, teenslippers, valse nummerplaten etc – maar dat doet niets af aan de architectuur van deze plek. En zelfs met al die toeristen (of misschien wel precies daardoor) is het hier een heel gezellige bedoening.
 |
| linkshandigen kunnen hier hun hartje ophalen! (Echt? Ik alvast niet) |
 |
| Liefhebbers van The Simpsons hebben vast al gehoord van Duff... frisdrank?? |
 |
| Snoep in alle kleuren, maten en smaken |
 |
| uiteraard moeten we poseren voor een oer-romantisch portret bij het hartje... |
 |
| ... met de beruchte gevangenis Alcatraz op de achtergrond |
 |
| deze zeeleeuwen leken zich van de drukte niets aan te trekken (jazeker, dit zijn wilde dieren, ze komen en gaan naar believen!) |
 |
| ook hier een draaimolen |
 |
| dit is wat Japanners doen als ze poseren (de vingertjes, niet het gezicht). Vraag me niet waarom! |
 |
| nog een laatste blik op Pier 39 |
 |
| het verbaast me dat er geen water uit zijn gsm kwam gespoten! |
Na Pier 39 wandelen we op ons gemak langs de waterkant naar het westen. Bij Aquatic Park nemen we een bus, die ons met een overstap helemaal tot bij onze volgende stop voert:
een verdacht bekende roestrode brug over een zeestraat die de Gouden Poort wordt genoemd. Dit is de plaats waar de zoete wateren van San Francisco Bay overgaan in de zoute watervlakte van de oceaan, en de brug er overheen heet niet toevallig de Golden Gate Bridge: de beroemdste
landmark van deze wereldberoemde stad. Opvallend is de weerswissel: terwijl we bij Fisherman's Wharf nog blauwe luchten hadden, hebben die hier plaatsgeruimd voor kolkende wolken. Er staat een gierende wind die alles doordringt met bittere koude, en dus blijven we hier niet te lang, het weer aan de andere kant van de stad was mooier.
We nemen de bus terug, en zien een prachtig gebouw langs schieten. In een opwelling besluiten we uit te stappen, en de boel te verkennen. Het gebouw blijkt the Palace of Fine Arts te zijn, het enige restant van de expositie van 1915. Tegenwoordig is er een interactief wetenschapsmuseum in gevestigd, maar wij genieten vooral van de buitenkant, die heel erg indrukwekkend is.
 |
| driemaster en raderstoomschip in Aquatic Cove... |
 |
| ... en kinderen die bij dit prachtige uitzicht in de golven spelen |
 |
| prachtige huisjes die aan warmere landen doen denken |
 |
| de Golden Gate Bridge, met zijn dubbele kruin in de wolken |
 |
| the Palace of Fine Arts. Links de grijze lucht van de Pacific, rechts het lonkende blauw van de Bay |
Nu we dit hebben gezien, wandelen we naar de waterkant en terug naar het oosten, waar de blauwe luchten lonken. Zo komen we langs de magnifieke Marina Boulevard (met links dobberende jachten en rechts prachtige huizen) en het indrukwekkende Fort Mason, ooit een bolwerk van de Amerikaanse Marine, maar nu een veelzijdig kunstencentrum. Zo komen we weer bij Fisherman's Wharf terecht, waar we een late lunch genieten in een Italiaans restaurant.
De dag is al een heel eind geslonken, maar voorbij is hij nog niet! We lopen naar Taylor Street, waar de kabeltram zijn begin- en eindpunt heeft. Wel indrukwekkend! De tram komt aangereden vanop de heuvel, gooit zijn passagiers eruit, en rijdt naar een
draaischijf waar hij op pure mankracht in de omgekeerde richting wordt gezet. Daar sleept een ondergrondse kabel hem tot bij de instapplek, en begint zijn reis opnieuw. Ook hier moeten we helaas weer bijna een uur wachten voor we op de tram kunnen stappen, en daar leren we uit: neem de tram enkel buiten de toeristische uren, tenzij je houdt van eindeloos wachten. Er zijn bussen genoeg in de stad, en hoewel iets minder idyllisch, brengen ze je wel een pak sneller op je bestemming.
Ons doel voor vanavond: Chinatown. En wat een ontdekking! Ik herinner me nog goed onze ontgoochelende tocht door het Chinatown van New York; wel, het verschil kon niet groter zijn!
Dit is precies het Chinatown dat je kent van de films: duizenden lampions, schitterende gulden sculpturen van leeuwen, boeddha's en draken, de etherische geur van wierook, zwaaiende gelukskatjes, straatmuzikanten met de vreemdste instrumenten, pagode's, duizenden naamborden met chinese tekens, en winkels vol, vol kleurige kitsch die ongetwijfeld
made in China is.
 |
| Alweer een steile straat, en torens met het hoofd in de wolken |
 |
| is er iets dat Chineser aandoet dan een straat vol Chinese tekens? |
 |
| de Transamerica Pyramid, de hoogste wolkenkrabber van de stad (280 m) |
 |
| Dit zou zo uit Crouching Tiger Hidden Dragon kunnen komen |
 |
| lijkt wel een ander werelddeel! |
 |
| winkels tjokvol glinsterende kitsch |
 |
| ook Chinees, maar van een andere soort: het geschrift op deze kom is Tibetaans |
 |
| lampionnetjes |
 |
| en aan de rand van Chinatown, waar oost en west elkaar ontmoeten, een Chinese Baptistenkerk |
vrijdag 1 augustus 2014
Gisteren de kust, vandaag de binnenstad! We ontbijten in een Frans zaakje en gaan dan op weg naar het stadhuis van San Francisco. De afstand is bescheiden, heb ik op de kaart gezien, en dus gaan we te voet, door Hyde Street naar het zuiden zodat we meteen het mooiste zicht mee hebben. Wat de kaart echter niet had getoond, is
dat Hyde Street blijkbaar het hart vormt van de San Franciscaanse getto. Plots lopen we door straten vol getraliede ramen, waar zwervers met winkelkarretjes vol brol rondrijden of liggen te slapen in portieken. Louche uitziende kereld loeren ons vanuit hun
hoodie aan met bloeddoorlopen ogen. Ik begin me ernstig zorgen te maken over mijn rugzak (met fotografiemateriaal), en net op dat moment zegt een flink bezopen (of bespoten) viezerik op de grond
"It's better if you switch (it) around." Ik interpreteer het als "draag je rugzak op je buik", Cathy ziet er een hoffelijke suggestie in om haar aan de huizenkant te laten lopen in plaats van de straatkant. We doen beide, en bewegen ons behoedzaam verder door de menigte. Ik heb me op deze hele reis nog geen enkele keer onveilig gevoeld, gaat het door me heen. Hoe tragikomisch zou het zijn moesten we nu alsnog de headlines halen: Belgian Couple Mugged and Killed in Reckless Attempt to Cross San Franciscan Ghetto. Wat nog het meest bedreigend overkomt is niet de aanwezigheid van al dat schorum en uitschot op straat (dat steeds wellustiger naar ons begint te loeren, of misschien maak ik mezelf dat wel wijs), maar de totale afwezigheid van "normale" mensen. Alsof wij de enigen zijn die de memo over Hyde Street hebben gemist.
Misschien was het onze snelle pas, misschien mijn dreigende blik, misschien Cathy's zorgeloze gedrag, maar uiteindelijk weten we zonder kleerscheuren uit deze iets minder verfijnde buurt te geraken. We ploppen er aan de zuidzijde uit, en plots bevinden we ons weer op een brede laan met prachtige gebouwen, en in de verte: San Francisco City Hall.
 |
| het stadhuis van SF. Toch nog net dat beetje anders dan dat van pakweg Antwerpen |
 |
| ik heb al mindere paleisjes gezien in Europa |
 |
| en anders dan bij ons, mag je hier zomaar overal rondlopen! |
Bij de toegang tot het gebouw moeten we eerst door een veiligheidscontrole, maar die valt goed mee, de beambten zijn heel vriendelijk. Eens we daar voorbij zijn, hebben we vrij spel binnen het gebouw. Boven, onder, maakt niet uit, je mag overal rondneuzen! Er was zelfs een fotograaf in de weer met een pas gehuwd koppel.
We wandelen via de achterzijde van het stadhuis naar buiten, en nemen de bus naar onze volgende stop:
Alamo Square. Die naam zegt je misschien niets, net zomin als de Painted Ladies (een rij fleurig gekleurde huisjes) die het zo bekend hebben gemaakt, maar misschien doet dit je wel aan iets denken:
 |
| De beroemde openingsscène van Full House, met in de achtergrond de Painted Ladies, waar de serie zich afspeelde |
Heel mooi allemaal, alleen begint het wel een beetje te overtrekken. Blauwe lucht is nog in vlagen te zien, maar de lucht is al goeddeels grijs, en het ziet er niet naar uit dat het gauw beter wordt. Verder dan maar!
Onze volgende stop is Buena Vista Park, een groene heuvel omringd door de stad, vanwaar je (zoals de naam al doet vermoeden) een prachtig uitzicht hebt over San Francisco. We zoeken ons te voet een weg erheen, en beklimmen een van de vele paadjes naar de top.
Onderweg merken we dat dit park lang niet zo mooi is als we hadden verwacht. Paadjes die zich tegen de heuvel opslingeren zijn vervallen en weggespoeld, er ligt massa's afval, en in plaats van een park is het eerder een flink overwoekerd oerwoud. Bovenaan: natuurlijk geen zier uitzicht, want de bomen lager op de helling belemmeren het zicht.
Een maat voor niets, zou je denken, maar niet helemaal. Want aan de achterkant van dit lelijkste park van onze reis ligt een stadswijk genaamd Haight-Ashbury (waar de bandnaam Ashbury Faith vandaan komt).
Het is in deze wijk dat in de fameuze Summer of '69 het hippieprotest is geboren. Waar de eerste uitbarsting van "make love, not war" plaatsvond, en waar duchtig werd geëxperimenteerd met drugs. Lange tijd was de wijk een doorn in het oog van de San Franciscaanse politiek, die met geweld de hippies probeerde te verdrijven. Dat lukte, en terwijl de hippiebeweging uit haar voegen barstte en de wereld veroverde, werd Haight-Ashbury door de Flower Power-beweging verlaten, en bleef ze verloederd en guur achter. Drugverslaafden en criminelen namen hun plaats in.
Vandaag de dag is de wijk echter helemaal opgekuist, en is de hippiecultuur helemaal terug. Graffiti op de muren, bloemetjesmotieven op auto's, talloze winkeltjes met prularia, van t-shirts tot hashpijpen, je kent het wel. En ook het publiek is terug van weggeweest: duizenden echte en wannabe hippies slenteren loom glimlachend over de straat, met een kegel van marihuana voor zich uit, en daartussen lopen toeristen met veel te dure camera's volstrekt veilig weg te klikken, want welke hippie is nu geïnteresseerd in zulke aardse zaken als geld?
 |
| het wereldberoemde straatbord (Cathy heeft er een t-shirt van, inclusief zotte hippiekleuren) |
 |
| heerlijke benamingen! |
 |
| grafitti |
 |
| t-shirts in alle maten en ontwerpen, voor de ietwat rijkere hippies (lees: toeristen) |
 |
| The Fizzary: gespecialiseerd in frisdranken in alle smaken die je je maar kan inbeelden |
 |
| Mexicaans eten in Haight-Ashbury: de moeite! |
We lunchen in een Mexicaanse bar, en daarna gaat het naar
Golden Gate Park. De naam lijkt te suggereren dat het vlakbij de Golden Gate Bridge ligt, maar niets is minder waar: het ligt er bijna een uur stappen vandaan. GGP is een quasi perfecte rechthoek, lang en smal, een groenzone middenin de stad. Het is liefst 20% groter dan
Central Park in New York, vol musea, sportvelden, roeivijvers en zelfs een Japanse tuin, maar voelt desondanks een beetje leeg en provinciaal aan.
 |
| de toegang tot de Japanse tuin: helaas niet gratis |
 |
| roeivijvertjes en Chinese pagodes vind je hier overal! |
Na Golden Gate Park nemen we de bus naar het noorden, waar volgens mijn bronnen een prachtig strand ligt:
Baker Beach. Wanneer we daar aankomen, blijkt het weer echter flink tegen te vallen. We stappen van de bus en dalen af naar het water, maar de wind is zo guur en de lucht zo grijs dat we alle hoop op een paar uur strand al snel opgeven. Dan maar terug naar de weg, en de rest van de afstand naar de Golden Gate Bridge te voet afleggen. Dat blijkt een fikse klim te zijn. Bij het Golden Gate Bridge Visitor Center is een bushalte, dat weten we nog van gisteren. We stappen er op en reppen ons terug naar de andere kant van de stad.
En wat blijkt?
Het gerucht over de twee weerzones in SF blijkt te kloppen: terwijl het aan de Pacifische kust guur en grijs was, hangt aan de San Francisco Bay alweer een heerlijk zonnetje. We slenteren terug naar Pier 39, waar we de rest van de namiddag doorbrengen genietend van het weer, de drukte en elkaars lome, vertrouwde moppen. We raken aan de praat met een oudere dame die in Oakland woont, maar naar de stad is gekomen om haar dochter te bezoeken. Ze vertelt dat ze in haar jeugd nog in Haight-Ashbury heeft gewoond, en de geweldige zomer van '69 zelf heeft meegemaakt. Het is een gek beeld: deze statige, brave dame was in haar jeugd dus een van die wilde voorstanders van vrede en vrije liefde. Maar wanneer ze een blik werpt op een oudere man verderop, met paardenstaart en sandalen, zien we iets opvonken in haar ogen. 'My husband,' zegt ze. 'Met him in Haight in that long, sunlit summer. We've been unseparable ever since.' Hij voelt haar blik en kijkt om, schiet een snelle knipoog en een glimlach en gaat dan verder met het overschouwen van de langswentelende mensenmassa's. De vrouw vertelt verder, rustig maar met warmte. Na de opgekuiste, toeristische versie van de wijk geven haar nostalgische verhalen het Flower Powertijdperk een veel persoonlijker, veel levendiger gezicht. Wanneer we afscheid nemen, zeggen we "tot ziens", maar iedereen weet natuurlijk dat we elkaar nooit meer terug zullen zien. Het is weer een van die korte ontmoetingen die een venster vormen op een heel ander leven, en je tonen dat de wereld toch veel groter is dan wat jij ervan meemaakt.
 |
| grijze luchten en een gure wind: niet het ideale weer voor een strandpauze |
 |
| alweer heel wat beter weer in oostelijk San Francisco |
 |
| En op Pier 39? Hemelsblauwe luchten |
En wanneer we 's avonds terugkeren naar ons hotel – met de bus, want voor de tram willen we geen tweede keer meer in de rij staan –
dringt het besef langzaam door dat dit onze laatste dag was. Morgen gaan we naar huis. Morgen volgt de lange, doodsaaie vlucht huiswaarts. Morgen moeten we opstaan en alles weer in de koffers proppen, de metro nemen naar de luchthaven en wachten, wachten wachten. Morgen volgt de controle van de douane, met de onvermijdelijke boodschap "your luggage is overweight, sir. Care to take something out?" en het dodelijk irritante gesleur met een kussensloop vol kleding, want als je het incheckt als handbagage, is het gewicht plots geen probleem meer,
right? Maar dat is voor morgen.
Want nu, met de gloed van de San Franciscaanse zon op ons gezicht, zien we in de raampjes van de bus onze hele reis voorbij komen:
New York, met zijn hemelhoge gebouwen en verbazend menselijke straten en parken.
Las Vegas, vol kitsch, en onverwacht toch mooi.
De formidabele woestijn met het bruisende Bryce Canyon, het marineblauwe Lake Powell, de machtige kleuren van Antelope Canyon, de onvatbare grandeur van de Grand Canyon en de verschroeiende hitte van Death Valley.
Los Angeles, met Universal Studios, Santa Monica Pier en dat prachtige Japanse restaurant op die prachtige heuvel boven de lichtjes van de stad. De majesteit van de wouden in
Sequoia en Kings Canyon en de machtige groene valleien van
Yosemite, inclusief de bosbrand en ons dagje poedelen in de rivier. En als eindstuk: deze stad, deze machtige stad van de eeuwige lente waar de bus nu door rijdt, rammelend om hoeken en daverend door kaarsrechte lanen, met aan drie zijden de zee, dooraderd met talloze culturen en de lappendeken aan visioenen die deze stad heeft gemaakt tot wat ze is: visioenen van goudkoorts, van "make love not war" en van hoop en optimisme, rijker en weelderiger met elke migratiegolf. Een Gouden Brug tussen oost, west en alles daartussen.
