Afgelopen zaterdag, veel te vroeg, jengelde de wekker me uit mijn slaap. Ik sloop de kamer uit, douchte, ontbeet en glipte stilletjes het huis uit. Mijn doel van vandaag: Halle, dik 70 km van huis. Reden van de trip: een stel weinig interessante blauwe bloempjes.
Wat? hoor ik jullie al denken. Verliet jij daarom huis en haard (en slapend lief!) op een zaterdagochtend? Wel, ja. Er was namelijk wel iets bijzonders aan die dwaze bloemetjes: de macht van de massa.
De wilde hyacint (of Hyacinthoides non-scripta, moest dat je iets zeggen) is een bloempje dat eigenlijk weinig bijzonder is op zich. Maar elk jaar opnieuw duikt het voorzichtig op in nog kale eiken-beukenbossen, en op een paar dagen tijd verspreidt het zich doorheen het hele bos. Tegen de tijd dat de eerste groene blaadjes verschijnen, is de hele bosbodem veranderd in een machtig, diepblauw tapijt.
Er zijn maar een paar bossen in de wereld waar dit verschijnsel zich voordoet, en in Europa komt de meerderheid voor in Vlaanderen. Het bos waar je de meest weelderige uitspattingen van het bescheiden bloemetje kan zien, is het Hallerbos iets ten zuiden van Brussel. Een eind rijden voor wie in het Waasland woont, maar de tocht meer dan waard. Er zijn paden waar je uitsluitend te paard over mag, andere waar je kan wandelen, paden speciaal voor fietsers en er zijn zelfs een paar asfaltwegen, maar daar is het zelfs op de middag zalig rustig. Toen ik er doorheen reed, had ik de hele weg voor mij alleen. Maar uiteraard zijn de smallere paadjes het mooist:
De wilde hyacint (of Hyacinthoides non-scripta, moest dat je iets zeggen) is een bloempje dat eigenlijk weinig bijzonder is op zich. Maar elk jaar opnieuw duikt het voorzichtig op in nog kale eiken-beukenbossen, en op een paar dagen tijd verspreidt het zich doorheen het hele bos. Tegen de tijd dat de eerste groene blaadjes verschijnen, is de hele bosbodem veranderd in een machtig, diepblauw tapijt.
Er zijn maar een paar bossen in de wereld waar dit verschijnsel zich voordoet, en in Europa komt de meerderheid voor in Vlaanderen. Het bos waar je de meest weelderige uitspattingen van het bescheiden bloemetje kan zien, is het Hallerbos iets ten zuiden van Brussel. Een eind rijden voor wie in het Waasland woont, maar de tocht meer dan waard. Er zijn paden waar je uitsluitend te paard over mag, andere waar je kan wandelen, paden speciaal voor fietsers en er zijn zelfs een paar asfaltwegen, maar daar is het zelfs op de middag zalig rustig. Toen ik er doorheen reed, had ik de hele weg voor mij alleen. Maar uiteraard zijn de smallere paadjes het mooist: