Wanneer je op een blauwe maandag (in mijn geval een zondag) voor de spiegel staat met een scheermes in de hand, durven je gedachten wel al eens af te dwalen. Het is het normaalste fenomeen ter wereld. Je staart in het schuim in de gootsteen, terwijl je harses overuren maken in je hoofd. Iedereen kent het, iedereen weet wat dagdromen is. Maar niet iedereen lijdt aan cartocacoethes, die vreselijke ziekte waarbij je in allerlei random patronen... kaarten begint te zien.
Hoewel het iets vaker schijnt voor te komen bij geografen, probeer ik toch voorzichtig te zijn met uitroepen als "hé, die appelsienschil lijkt op Kameroen!" of "vertoont dat toefje borsthaar nu geen stuitende gelijkenis met Kamtchatka?". Mensen kunnen zo'n kreten maar matig appreciëren, en hoewel ik nu niet bepaald snak naar het predikaat 'normaal', zijn er toch bepaalde dingen die ik liever uit de weg ga. Kindermoord is nog zoiets. Daar kom je tegenwoordig écht niet meer mee weg.
Kaarten zien in loze vormen mag dan een vreselijke aandoening zijn, toch is precies hieraan mijn eerste blogbericht gewijd: cartocacoethes in een schuimige lavabo. U weze gewaarschuwd.
Foto van de lavabo in kwestie;
even inzoomen;
gradientmapje erover kwakken met GIMP;
stuk of wat naampjes tegenaan gooien (met GIMP);
ander kleurenmapje eronder (met... GIMP);
beetje inzoomen en wat textuur in de zee en de bergen brengen (uiteraard: GIMP).