Dag 9 (10 september 2010)
Vandaag Arches NP in getrokken! Hoewel Canyonlands NP, en dan vooral de Needles, nog steeds de mooiste voor me is, was ook dit park machtig mooi.
Na het ontbijt zijn we rond 9:00 vertrokken vanuit de camping bij Moab, om onze eerste stop in Canyonlands te houden bij het bezoekerscentrum. Bladwijzer gekocht, wat rondgeneusd naar geschikte wandelingen en daarna weer vertrokken. Onderweg naar ons doel van vandaag kwamen we langs een reeks spectaculaire viewpoints:
We besloten Paul af te zetten op een plek waar hij een aangename korte wandeling kon maken (de Windows Section, een onmogelijk hippe naam voor een ICTer), terwijl wij ons op een lange wierpen: Devils Garden. Willy had die tocht ooit al gedaan en verkoos daarom helemaal aan het begin van het park afgezet te worden (La Sal Mountains View Point), vanwaar hij Paul tegemoet zou wandelen: een wandeling over asfalt van meer dan 20 km! Na afzetten van Willy begaven we ons naar Balanced Rock, een groot rond rotsblok dat staat te balanceren op een ogenschijnlijk veel te dunne toren van steen. Vervolgens reden we verder naar de Windows, waar we Paul eruit wierpen. Toen we beide kadees afgezet hadden trokken we naar het noorden van het NP, waar maar liefst acht steenbogen te bezichtigen waren. Een netwerk van pittige wandelwegen leidde ons van de een naar de ander. De bogen dichtst bij de parking waren vergeven van de toeristen (vooral Europese, vreemd genoeg), maar naarmate je dieper in het park ging, en de paden veranderden van beton naar steile rotswanden, kregen we het gebied steeds meer voor ons alleen. En man, wat hebben we mooie landschappen gezien! Niet alleen de rotsbogen, maar ook de rest van de omgeving was betoverend mooi. De rossige zandsteen werd afgewisseld met bleekgele stroken, en dat alles werd doorsneden door kloven en spleten die het hele landschap maakten tot een verzameling onmogelijke, rondgesleten torens en blokken steen. Toverachtig mooi.
Toen we onze wandeling 4 uur later hadden voltooid (intussen gepicknickt op een schitterend uitkijkplekje) trokken we naar Paul, en toen we hem net gevonden hadden, kwam ook Willy daar aanzetten: fris, monter en met weer heel wat uitzichten rijker. Vervolgens gingen we met z'n allen nog eens langs de beide Windows (een enorme rots die uit het landschap opstak, waar twee enorme gaten in waren geschuurd) en deden we een klauterpoging op een rots vlakbij, waarin een derde boog, de Turret Arch, was gesleten. Ik herinner me de korte klimpartij naar een aangenaam hoog hoekje in die rots, en het subtiel gênante moment toen Daniel me hand-onder-kontgewijs moest komen helpen afdalen... Magere troost was dat hij hetzelfde ook bij Francis moest doen.
Het was intussen vrij laat in de namiddag, en dus besloten we naar Delicate Arch te rijden, waar de zonsondergang verbijsterend mooi heet te zijn. We zetten Paul af bij het Delicate Arch Viewpoint en reden zelf terug naar de voet van de Delicate Arch Trail, waar we begonnen aan een verbazend pittige klim van zo'n 5 km, waarop een totale hoogte van 'maar' 146 meter werd overwonnen. In het kielzog van de bergbuffels Francis, Daniel en Sebastiaan ploegde ik in ijltempo de berg op, met de braaiende zon in de rug. Uitgeput en met tomaathoofd kwam ik boven aan, en enkele tellen lang had ik alleen oog voor het rotsblok waarop ik kon zitten uitrusten... Tot ik de steenboog aan de overzijde van het keteldal ontwaarde.
Wat een mirakel, wat een spektakel! Delicate Arch ziet eruit alsof hij elk moment in elkaar kan vallen, en tegelijkertijd alsof hij nog duizenden jaren op zijn massieve poten kan blijven staan. Hij staat helemaal alleen op de rand van een afgrond, met erachter de La Sal Mountains en een diepe kloof, die 's zomers droog staat. Met het dalen van de zon werd hij steeds dieper oranje van kleur. Misschien heb ik er wel honderd foto's getrokken! En ik was niet alleen, want veel toeristen om ons heen hadden best professionele apparatuur bij om hetzelfde te doen. Ver beneden ons en aan de overkant van de kloof ontwaarden we een groepje toeristen op wat niet anders kon zijn dan het Upper Delicate Arch Viewpoint. Zagen we daar door de telelens toch wel geen inimini Paul zitten zeker!
Nadat de zon ver genoeg was gezakt (maar voor de eigenlijke zonsverduistering - pardon, zonsondergang) gingen we terug naar de auto's, pikten Paul op en begaven ons moe maar voldaan naar de camping bij Moab. Een maaltijd van pasta en zalm en een douchebeurt later zit ik aan dit verslag te schrijven. Maar niet lang meer. Morgen is het supervroeg opstaan voor een rit van wel 900 km, dus ik ga slapen. Tot morgen!