30 augustus 2011

Nog 6 dagen

Zo lang duurt het nog voor mijn tweede Jokerreis van start gaat. Nog zes dagen voor ik voor de tweede maal in mijn leven de Atlantische Oceaan in westelijke richting oversteek. Deze keer richting westelijk Canada, met een kleine drie weken Banff, Yoho, Jasper en Vancouver (Island) voor de boeg. Ik kijk er ontzettend naar uit.

Het afgelopen jaar heb ik - monster dat ik ben - nagelaten zelfs maar één keer te bloggen. Nochtans (of misschien net als oorzaak daarvan) is er sinds mijn laatste reis heel wat gebeurd. Een kort overzichtje.


1. Een nieuwe auto
Ik ben een onnozelaar. Je weet wel, het type dat jaren weigert een rijbewijs te halen, gewoon omdat dat moeite kost en hij toch overal geraakt met het openbaar vervoer - maar als officiële verklaring geeft dat hij het doet om het milieu. Terwijl hij nu net iets niet doet. Dat soort onnozelaar ben ik dus. Maar twee jaar geleden ben ik dan toch bezweken voor de lokroep van het eigen vervoer, en sindsdien toerde ik rond met de 14 jaar oude Toyota Starlet van de mama. Voor wie niet thuis is in het wagenpark van de prehistorie: een Starlet is een karretje dat vermoedelijk nog in elkaar is gezet door een verre voorouder van de brontosaurus. Het rammelde, het schokte, het had groefjes in de versnellingsbak die niets met versnellingen te maken hadden, zodat je zo nu en dan vol vertrouwen dacht naar vierde te schakelen, maar eigenlijk plots weer in neutraal stond. Het was rood en zo groot als een schoendoos, en kreeg liefkozend de naam Vitamientje mee. Ik was er gek op.
Maar toch, en voornamelijk omdat ik nu eenmaal begon af te stevenen op een eigenaardige drang naar eigen bezit en zelfstandigheid (nooit begrepen wát het is dat mensen wegdrijft van moeders rokken, maar het had me dus ook in zijn greep gekregen), begon ik in het najaar van 2010 (na terugkeer van de Jokerreis dus) uit te kijken naar een eigen automobiel. Ik ploos wat garages na, schrok me een kast vol hoedjes bij de nieuwprijs van zelfs het schamelste wagentje, en besloot de tweedehandsmarkt op te gaan.
In de showroom van VAB Zwijndrecht stond hij te blinken: een Alfa Romeo 147 van 2007, met nauwelijks 50.000 km op de teller. Het was geen liefde op het eerste zicht. hij was mooi, maar niet bloedmooi, vond ik toen. Ik had niets met Alfa's. Lelijke schrokken zijn het, met dat driehoekige rooster dat de bumper doorboort alsof een chagrijnig paard het erdoorheen heeft geschopt. Behalve dan natuurlijk deze. Deze zag er best sportief uit, en niet protserig zoals sommige broertjes van hetzelfde merk. Hij was ruim en tegelijk compact, had leuke opties en een aantrekkelijke prijs. Toch vergde het nog een tweede bezoek en een testrit eer ik mijn hart verloor.
Ik kocht mijn nieuwe wagen op 19 november, fier als een gieter. En al snel toerde ik er de hele buurt mee plat. Ik nam de auto naar de bakker om de hoek, reed naar het jeugdhuis enkele straten verder (en nam vrede met het verplichte BOB-zijn dat eraan vast hing), ging mensen ophalen thuis en ging zomaar wat cruisen. Ik werd verliefder en verliefder, en nu heb ik reeds 15.000 km meer op de teller staan, hoewel ik in de week altijd met de trein naar het werk ga. Het milieu kijkt me met bloeddoorlopen ogen aan en vervloekt de vervoersgewijze verzelfstandiging. Maar dus, eerste noemenswaardige gebeurtenis sinds mijn terugkeer uit Yellowstone-land: een nieuwe auto.



2. Een nieuw meisje
Ze heet Cathy. Ze is mooi, heeft een grote mond en zet met rustige regelmaat mijn hele leven op zijn kop. Cathy en ik kennen elkaar al jaren (volgens mijn kalender deelden we quasi dag-op-dag 7 jaar na onze eerste ontmoeting onze eerste zoen), en hebben een groot deel daarvan gespendeerd met elkaar ergerlijk en onverdraaglijk te vinden. Ook toen al was ze mooi en had ze een grote mond. Ik gruwde ervan toen. Ik hou ervan nu. Ze zet mijn leven op de helling van een kilometers diepe afgrond, en ik kraai van plezier.

Heb ik al gezegd dat ze mooi is?

Eigenlijk is dit een beetje valsspelen. Ik had beloofd dat ik slechts zou vertellen over wat na mijn terugkomst uit de VS is gebeurd, en nu kom ik hier met het verhaal over een meisje dat ik al jaren ken. Zelfs de eerste wriemelbeesten in mijn buik zaten er al tijdens de Gentse Feesten, vóór de Jokerreis 2010 dus. Maar het had nog wel wat voeten in de aarde eer we elkaar - na al die jaren ergernis - echt durfden te aanzien als een mogelijke partner. Want vrienden (of toch: leden van dezelfde vriendengroep) gedurende jaren, dat kan toch nooit goed gaan?
In de nacht van 17 op 18 december, in de nasleep van het kerstfeestje van de Galjaar, deelden we onze eerste kus. Ik geloof dat ze twee dorpen verder nog mijn stoppen konden horen doorslaan: ik kuste Cathy! Het werd het begin van een geweldige trip door Happy Land, een trip die nu al 8 maand duurt en nog geen blijk geeft te zullen ophouden, of zelfs maar een versnelling lager te schakelen. Twee skireizen, een citytrip naar Kopenhagen, een weekend Werchter, een week Tunesië en talloze loze weekavonden en weekends later zit ik nog steeds te glunderen als een kind dat uit de achtbaan komt.

3. Een nieuw huisje
Of beter, een éérste huisje. We gaan namelijk samenwonen, Cathy en ik. Mensen die me kennen (en ik vraag me af wie anders dit leest) zullen zuchten van opluchting slaken, want eindelijk gaat ondergetekende van onder moeders rokken!
En het heeft wat voeten in de aarde, dat kan ik u zeggen. Honderden huisjes zijn reeds de revue gepasseerd, tientallen daarvan ernstig overwogen, en bij een handjevol zijn we reeds op bezoek geweest. Gisteren nog hebben we er drie op een avond gezien, een record. Morgen weer eentje in Lokeren, en vrijdag in Hamme. Ik ben benieuwd. Vooralsnog is deze vernieuwing dus toekomstmuziek, maar het zit eraan te komen, en alleen al dat is een grote, levensbelangrijke verandering.

Heb ik al gezegd dat ze mooi is? Oh wacht, dat was het vorige puntje.



Avond nu. Deze post is met horten en stoten tot stand gekomen (wat je op een trein niet allemaal kan doen!), zodat de zes dagen uit de titel al gedegradeerd zijn tot vijf. Ik kijk ernaar uit. Canada, here I come!

Maar eerst nog even langs bij mijn lief. Heb ik al gezegd dat ze... juist.