28 november 2011

Mof met selderij



Ik zit op de trein, opnieuw, dat ding dat met een rotvaart naar Duitsland scheurt. Om me heen de eerste klasse, gevuld met de rijkere medemens en vertegenwoordigers als mezelf, die hun werk voor hun ticket laten betalen. Er wordt gegeten en gedronken, sommigen al meer dan anderen, en bijna iedereen doet zijn uiterste best er voornaam en gedistingeerd uit te zien. Ikzelf helaas opnieuw met een filmpje voor de neus, Rundskop deze keer, dus opnieuw weinig kans dat ik als een serieus man overkom. Ik verwijs hiermee natuurlijk naar mijn vorige post, die met de “borsten” in de titel, die volgens de pageviews menig Facebooker wist te verleiden (één pikant woord en de internetter wordt gek!). Naast me zitten twee Duitsers die evenmin moeite doen beter te lijken dan ze zijn. Deze twee doen dat door… selder te eten.





En ja, dat bedoel ik letterlijk: rauwe selder. Nu en dan scheurt meneer of mevrouw een stengel los, om er verwoed op te beginnen knabbelen. Als tussendoortje. Zomaar, onder het lezen van een boek op de trein. Selder. Je zou denken dat Duitse koppels worsten deelden, of een homp Beiers brood, of een flesje Weissbier misschien, maar deze twee zijn anders: selder is voor hen the way to go.

Ze lijken oprecht gelukkig: meneer met zijn te kleine brilletje, kalend, het boek op zijn buik rustend; mevrouw met alle kenmerken van een sprookjesoma, inclusief bloemetjesjasje. Ze lezen boeken en knabbelen selder. Alsof het een levensovertuiging is. Ze smiezen wat, gniffelen een beetje en delen heel beschaafd en discreet mopjes in een Duits dialect dat alleen Duitsers uit hun dorp en van hun generatie kunnen verstaan, en dan nog. Lachrimpeltjes in de ooghoeken, want dat doet selder nu eenmaal. Of dat ga ik onderhand toch bijna geloven. Ik vermoed dat ze door mijn blikken intussen door hebben dat ik over hen schrijf, en ik ben zeker dat ze het grappig vinden.

Ik zit op de trein, in een ruime stoel met om me heen allemaal erg gedistingeerde mensen. Niemand lacht, ieder is gericht op zijn krant, zijn laptop, of de oneindige verte achter het chique spiegelende raam. Behalve dit duo van Duitser met selder.

.........

Misschien moet ik ook maar eens in de selder vliegen.