20 december 2011

Turbo for life!


Je zal het misschien niet geloven, maar onze kat is sociaal geëngageerd. Hij is amper 3 maand oud, weegt nog geen kilo en lijkt uitsluitend interesse te hebben voor het bolletje touw dat van de rug van onze tuinstoel bungelt... Maar diep vanbinnen leeft de jonge Turbo volledig mee met de nieuwste actie van Music for Life. Onze poes heeft namelijk diarree - en laat dat nu net het thema zijn van de 2011 kerstactie van Studio Brussel.



Misschien een kort woordje uitleg over Turbo. Op 30 september jongstleden werd de rakker geboren, een kleine, inktzwarte dondersteen met teveel energie, en kort nadien werd hij reeds samen met zijn zusje afgezet in het dierenasiel te Sint-Niklaas. Daar werden de twee toevertrouwd aan de goede zorgen van de vrijwilligers. Ze kregen een warm nestje (mijn complimenten aan het superlieve personeel van het asiel!), de nodige vaccins, en natuurlijk eten op de gepaste tijdstippen. Op die plek, temidden van het eeuwige hondengeblaf en met niets dan een chapke als vloerkleed, brachten broer en zus de eerste maanden van hun leven samen door.


We springen naar de toekomst, zondag 11 december. Een wagen rijdt knerpend het grind van het dierenasiel op. Een koppel stapt uit, geeft elkaar stevig de hand, en wandelt naar binnen, de lawaaiige hel van het asiel in. Overal het geblaf, gegrom, gejank van honden, weerkaatsend tegen betonnen muren. Ze dolen een beetje rond, vinden kamer na kamer vol trieste hokken, tot ze de moed verliezen en een werknemer aanspreken, die zich met een emmer en een borstel voorthaast naar het volgende crisisje. 'De katten?' Terug naar buiten, en voorbij het kantoortje naar links.'
Het koppel bedankt hem en vlucht terug naar buiten, de regen en de relatieve stilte in. Daar staat een gebouw in doorzichtig mat plastic, waar alles stil lijkt. Een krabpaal bij de deur, een fotootje van een kat ernaast: ze hadden het eerder moeten zien. Eens binnen worden ze overvallen door licht en warmte. In een van de kooien staat een werkneemster met een ontzettend dikke poes op de arm. De kat kijkt onverschillig, de werkneemster welhaast extatisch. Erbuiten staan wat mensen gezellig te keuvelen. 'Jonge katjes?' vraagt een andere werkneemster van het dierenasiel. 'Ik vrees ervoor, het seizoen is voorbij.'
Het jonge koppel laat de schouders moedeloos hangen.
'Er zijn er nog maar een paar...' zegt het meisje droog. 'Maar de meeste zijn weg.'
'Dus er zijn er nog?' vraagt de jongen van het koppel. Hij kijkt zijn vriendin met glinsterende oogjes aan.
'Oh. Ja, ginderachter nog twee. Of drie.'
'Mogen we eens gaan kijken?' vragen ze in koor.
Het meisje glimlacht. 'Doe maar. Hier rechtdoor, de kleine kooitjes.'

En daar zat hij: Turbo. Alleen heette hij zo nog niet. Het was een naamloos zwart poesje, met een naamloos zwartbruin zusje, beiden met een stel ogen blauwgroen als de Middellandse Zee. En het koppel, dat waren wij natuurlijk, Cathy en ik. Twee katjes meenemen ging niet, maar Turbo hadden we al snel vast, en een halfuurtje later wandelden we al met hem naar buiten.

Turbo woont intussen een tiental dagen bij ons, en voelt zich al helemaal thuis. Trappen doet hij als een expert, en hij weet precies hoe hij een schuifdeur te lijf moet gaan. Zijn beste vriend heet Bollekewol (hoewel het eerder hennep dan wol is), al komt hij ook prima overeen met Zapper, zijn veelbeknopte maatje. Hij toont niet het minste interesse in de échte speeltjes die we voor hem hebben gekocht, en da's een geruststelling, want welke rechtgeaarde kat wil nu spelen met iets dat met dat doel is gemaakt!



En wat die diarree betreft? Het kleine prinsje krijgt voorlopig vis- en kippenfilet, tot zijn arme darmpjes weer op orde zijn. Wedden dat dat deze vrijdag is, de dag dat de Music For Life-actie afloopt? Turbo heeft principes!