Frankrijk etappe 3: canyoning in de Gorges du Verdon

(voor het vorige gedeelte, zie Frankrijk etappe 2: bakken aan de Côte d'Azur)

20 augustus

Ahhh, de laatste ochtend aan de Côte d'Azur alweer! Ontbeten bij de tent, en daarop dat vermaledijde ding afgebroken en in de auto gegooid. Even de gps in werking stellen, met Castellane als bestemming: de poort tot de Gorges du Verdon. Al snel snorren we over de prachtige wegen van de Provence naar het noorden, de zee een verre herinnering achter ons.  

Je moet weten, mijn ouders zijn ook in de omgeving. Zij zijn namelijk op dezelfde dag vertrokken als wij, weet je nog? Tot gisteren zaten ze in Italië, maar vandaag hebben we met hen afgesproken aan de Gorges du Verdon, een van de meest monumentale kloven ter wereld. Er zijn plaatsen waar je maar liefst 700 meter naar beneden kan donderen als je niet oplet - dat wil zeggen dat je halverwege adem moet halen om te kunnen blijven schreeuwen. Een doodswens hebben we niet, dus die kans laten we alsnog aan ons voorbij gaan.

Iets voor de middag komen we aan op camping Notre Dame, en vinden er al snel de camper van mijn ouders. Een feestelijk weerzien, dat kan je je wel voorstellen. We zetten de tent op, lunchen samen op het 'terras' van mijn ouders en wandelen vervolgens naar Castellane, een prachtig dorp tussen de hoog oprijzende rotswanden en het weelderige groen. We verkennen de lokale markt en dineren die avond in een prachtig restaurantje met een rustig terras, onder de platanen en de eeuwig tsjirpende cicaden. 

Cathy die naarstig de piketten aan het inkloppen is

21 augustus

Alweer een bloedhete dag vandaag! De weergoden lijken ons graag te zien deze reis. We maken van de gunst gebruik door de kloof zelf te verkennen. Niet te voet, daarvoor vind ik geen vrijwilligers, dus dan maar per auto. Ook op die manier kom je op verbluffend mooie plekjes. Eén zo'n plek is het Point Sublime, een uitzichtspunt bij de plaats waar de Verdon een wijdse, gewelddadige bocht naar het zuiden neemt. We gaan natuurlijk even over de plek uit staan kijken, en lunchen vervolgens in een klein restaurantje vlakbij, met de lyrische naam Auberge du Point Sublime.

De zuidgerichte kloof

De gehele bocht, met de verdon als een blauw lint op de bodem

's Namiddags rijden we op ons gemakje verder naar Moustiers-Sainte-Marie, een dorp dat lijkt op een omvergegooide blokkendoos: de huizen liggen op talloze verschillende niveau's verspreid tussen de rotsen, met kronkelende, hellende steegjes ertussenin. En overal weelderig groen natuurlijk. We snuisteren door de straatjes, bezoeken een kerkje (met een middenschip dat in een bocht loopt) en doen een terrasje in de schaduw boven een verfrissend klaterwater. 

Moustiers-Sainte-Marie heeft het niet voor horizontalen

kerk met krom middenschip

zomaar een uitzichtspunt

rustig terrassen bij een klaterend watertje

22 augustus

Eindelijk! De dag is daar! Al eergisteren hadden we het geboekt, maar het was twee dagen wachten voor we er ook werkelijk in konden vliegen. Het thuisfront (Cathy's ouders, de mijne waren er namelijk bij) is al in bange verwachting, en Cat en ikzelf in opgewonden heugnis: vandaag doen we aan canyoning! Vanwege het (overigens geweldige) weer staat het water in de Verdon natuurlijk te laag, maar een riviertje in de buurt, de Estéron, is geknipt voor canyoning. We rijden naar het zwembad van Castellane, waar de gidsen ons al staan op te wachten. Wanneer de rest van ons groepje is gearriveerd, rijden we achter de camionette van de gidsen aan richting Saint-Auban, waar we ons op een achterafweggetje parkeren. Tijd om ons in de neopreenpakken te hijsen!

Cathy is al half ingepakt

een eerste tobogan (glijbaan). Deze is iets té seutig voor zo'n stoere bende als wij, dus laat de gids die voor wat ze is

klefferen en klauteren door de canyon

abseilen in het water

vergezichtje (excuses voor de druppel water op de lens!)

Cathy's Grote Sprong

Wanneer we die middag moe maar voldaan weer op de camping komen, slaken mijn ouders (en een sms later ook die van Cathy) een zucht van verlichting: we hebben het overleefd. En wat meer is: we hebben ons beestig geamuseerd! Die namiddag wandelen we naar de Verdon, waar Cathy de dag zonnebadend doorbrengt, en ik mezelf toeleggen op het afwerken van een dammetje. Want wat is er nu leuker dan dammetjes bouwen in een rivier die een 700 meter diepe kloof heeft uitgesleten! Heel even voel je je sterker dan de natuur.

uitzicht vanop het 'strand' bij de Verdon

het dammetje in kwestie. Let op de geweldige acoladevorm!