Het moest er weer eens van komen: ik moet vandaag naar Duitsland voor mijn werk, iets waar ik traditioneel de trein voor neem, en nu staken ze toch wel zeker? En hoe stipt Deutsche Bahn gewoonlijk ook is, zelfs zij geraken er vandaag natuurlijk niet door. Tenzij ik de vergadering wil missen, heb ik dus geen andere keuze dan met de auto naar Darmstadt te rijden, een trip van meer dan 400 km.
Wist je trouwens dat dat niet de eerste keer is? Amper een jaar geleden gebeurde namelijk hetzelfde: ik moest naar Duitsland, en op de dag van mijn vertrek plande vadertje vakbond een spoorstaking. Ondergetekende had dus geen andere keuze dan en voiture te gaan, iets wat hij gelukkig best wel eens plezant vindt nu en dan. Want zeg nu zelf, wat is leuker dan betaald te worden om over de Duitse snelwegen te snorren? Het was winters koud, er lag hier en daar zelfs sneeuw op de wegen, en het zonnetje scheen tegen duizend in't uur. En binnen in mijn bolide was het warm en speelde de radio precies de plaatjes die ik graag hoor. Zalig!
Alleen kreeg die rit een zeer vervelend staartje: mijn wagen raakte namelijk beschadigd terwijl hij in de parkeergarage van het hotel stond, vermoedelijk door een wegrijdende gast. Een wel twee meter lange, witte kras over de linkerzijkant. Gelukkig zorgt mijn werk voor omniumdekking voor alle werknemers die in het kader van het werk een verplaatsing met de auto doen. Of toch onder bepaalde voorwaarden. Had ik de schade meteen opgemerkt en ter plaatse een pv laten opmaken door de Darmstadtse politie, was er namelijk niets aan de hand geweest. Maar helaas hing mijn auto vanwege de sneeuwrit helemaal vol zout, waardoor ik de kras pas bij thuiskomst (na een grondige carwashbeurt) opmerkte.
Je kan je met geen mogelijkheid voorstellen welk een administratieslag ervoor nodig was om financiële bonzen en verzekeraars te overtuigen dat deze beschadiging wel degelijk tijdens mijn reis naar Duitsland was gebeurd. Uiteindelijk kwam er een verklaring op eer en een stel handtekeningen van hoge piefen aan te pas om de terugbetaling (meer dan 1300 EUR!) rond te krijgen.
En nu is het vandaag dus weer zo ver: ik moet met de auto naar Darmstadt. Je kan je voorstellen dat ik deze keer mijn wagen als een bezetene onder de loep neem voordat ik vrijdagavond terug naar huis vertrek. Het nummer van de Darmstadtse politie zit al in mijn binnenzak. Want zelfs een ezel loopt geen tweemaal tegen dezelfde steen. En als mijn wagen weer onder de smurrie hangt van de rit, ga ik naar de carwash in Duitsland en stuur ik de rekening naar de NMBS. Hebben zij er ook nog wat aan.