Dag 4 (5 september 2010)
Verhuizen. Vroeg opgestaan, want de tentjes moesten weer worden afgebroken! Volgende stop was immers Great Sand Dunes, enkele honderden mijlen zuidwaarts. Ongelooflijk eigenlijk, als je nadenkt over de schaal van dit land: met slechts tweehonderd mijl achter de kiezen ben je in België al lang in het buitenland, maar hier... Hier kan je verschillende ontzaglijke natuurparken in één staat verstoppen zonder dat ze in de weg liggen. En zo reden we dus, dwars door de Gekleurde (Colorado) naar het zuiden.
Cool and the gang (Cool staat helaas achter de camera)
Het eerste deel van onze reis doorkruisten we het hele Rocky Mountain NP in westelijke richting met de bedoeling nog een laatste maal van dit prachtige park te genieten. Daarna staken we weer door naar het zuidoosten, en iets voorbij Denver sloegen we rechtsaf, koersend op het zuiden met de Rockies aan onze rechterzijde. Een hele namiddag reden we zo door het goudgele land, we picknickten op een parking die uit weinig meer bestond dan een plak asfalt temidden de gele grasvelden, bakkend in de zon. Vervolgens verder maar weer, taterend in onze Dodge Caravans, razend over Amerikaanse Interstates. Pas toen de zon weer een heel eind was gezakt sloegen we rechtsaf, richting de voet van de Rockies, die hier bestonden uit een halvemaanvormige richel bergen genaamd de Sangre de Cristo Mountains. Met een desolaat landschap van ddwergstruikjes aann beide zijden van de verlaten weg stevenden we op de Cristo's af, en toen...
kaart van Great Sand Dunes NP
Aan de voet van de bergen werd een beige veeg langzaam maar zeker groter. De zon speelde erover en liet nu en dan een vreemde glittering zien. Het duurde een tijdje, maar toen hadden we door wat we zagen: de Great Sand Dunes, een enorm complex van beige zandduinen, omgeven door opstuivend zand, blikkerend in de zon. De auto's reden dichterbij, en de duinen rezen steeds hoger op, met de donkergroene bergen er dreigend achter.
een beige veeg aan de horizon...
die al snel groeit tot een duinencomplex...
De Dunes zijn een visioen. Een onmogelijk samenspel van wind en zand, tegen een achtergrond die zo bizar is dat je verstand het gewoon probeert te negeren. Zandduinen van soms wel 200 meter met ernaast, erachter, errond de groene pieken van de Cristo's. Francis en Daniel zijn helemaal naar de top van High Dune geklommen, ikzelf en de anderen hebben het rustiger gehouden en vooral de ervaring ingedronken. Samen hebben we de zonsondergang in dat krankzinnige landschap meegemaakt, en daarna op 't gemakje teruggekeerd naar de auto's.
Als je de ene kant opkijkt zie je niets dan duinen...
...maar draai je hoofd een beetje en je ziet meteen die zotte groene bergen weer.
Willy is soms een heel fotogenieke fotograaf!
De overnachting was in Alamosa, waar we eerst de tenten hebben opgezet en daarna, rond een uur of 21:00, zijn gaan dineren in de Pizzahut. De nacht op de camping was kort en verkeer-ig, veel minder rustig dan in Rocky Mountain NP. Maar we waren moe genoeg om daar niet veel van te merken!
0 comments:
Een reactie posten
Een opmerking bij deze post? Laat het me weten!