Dag 1 (02/09/2010)
Jetlag is a bitch. Het voelt alsof je een nachtje stevig doorgefeest hebt, en iemand is vergeten het licht uit doen. Vanochtend in het schone België opgestaan om 05:00 (21:00 Denvertime), de trein genomen omstreeks halfzeven en om 10:55 (2:55) zaten we op het vliegtuig. Vlucht van negen uur, en dan aangekomen in Chicago, waar een absurd lange rij stond bij Customs. Eindelijk erdoor geraakt, het treintje (!) genomen naar de vertrekhal, en daar opgehouden doordat Francis er per se gevaarlijk uit moest zien (de arme jongen is nog nét niet aan het onderzoek-met-de-rubberen-handschoen onderworpen). Daarna een tweede, kortere vlucht in een kleiner toestel naar Denver, waar we omstreeks 18:00 (02:00 Belgian Time) aankwamen.
Eens aangekomen in Denver hadden we echter nog één taak voor de boeg: de huurauto's ophalen. Bij de luchthaven bleek een busje te zijn dat ons naar het verhuurbedrijf bracht, waar we na wat op- en neergepalaver twee wagens toebedeeld kregen. En niet zomaar twee wagens: twee Dodge Grand Caravans, beesten van monovolumes die op de Belgische wegen gigantisch hadden geleken, maar hier in de States totaal niet uit de toon vielen. Want inderdaad, het is geen fabeltje: de Amerikaanse wagens zijn stuk voor stuk enorm. De kleinste die je ziet rondrijden zijn nog steeds uit de kluiten gewassen sedans, de grootste halve vrachtwagens, inclusief bullbar en schreeuwerige opschriften.
Na controle en ontvangst van de sleuteltjes hebben we ons moe maar voldaan naar het Motel 6 begeven in South Denver, waar we aankwamen rond 20:00 (04:00 BT). Het geestigste is dat je lichaam al - kreunend en wel - begint aan te passen aan het nieuwe ritme! Zo erg zelfs, dat we na uitpak nog iets zijn gaan eten, onze vierde maaltijd die dag (twee op de eerste vlucht, één in Chicago in de luchthaven). We vroegen aan de balie een plekje waar je goed kon eten, en zij wezen ons de weg naar Brother's Barbecue... Nog nooit heb ik zo'n vettige dzjaar gegeten in zo'n oer-Amerikaanse setting! Er stonden zelfs verschillende tv's, waarop ze (uiteraard gelijktijdig) American football en baseball aan het afspelen waren! Bijzondere welkom in de States. Het zal niemand verbazen dat we als een blok in slaap vielen toen we tegen 21:30 (05:30 BT) terug in het motel kwamen... En evenmin dat we de volgende morgen al om 5:30 (13:30) weer springlevend waren! En zo zijn we gekomen bij:
Dag 2 (03/09/2010)
Na het nogal vroege ontwaken en een heerlijke douche onze tweede oer-Amerikaanse eetervaring opgedaan: een ontbijt in Gunther Toody's, de diner uit je dromen (of nachtmerries): overal chroom, ronde hoeken, krankzinnig uitgedoste meisjes met handenvol buttons opgespeld die hun werkgerelateerde kwaliteiten in de verf moesten zetten, overal prenten van Marilyn Monroe en James Dean, twee fel verchroomde moto's en een schuin uit de muur duikende knalgele Cadillac. Maar het ontbijt was er heerlijk, en de bediening ontzettend vriendelijk. Ze bléven echt maar je koffie of thee aanvullen!
Na het ontbijt terug naar het motel gegaan en onze laatste spullen ingepakt, en vervolgens in de wagen gestapt: op naar Boulder, om er te gaan shoppen! In een soort gigantische AS Adventure (de Rei) een lichtere fototas en een slaapmatje gekocht, en in de Safeway "a few blocks down the road" (een onvoorstelbaar reusachtige supermarkt) onze inkopen voor de komende dagen gedaan, variërend van broodjes tot een fikse voorraad water (Kristien en Daniel zijn bovendien nog teruggereden naar de Rei voor een barbecuegrill). Vervolgens, na dit uur shoponthoud en een beetje verkeerd rijden resoluut de weg naar Estes Park afgeslagen, een soortement voorparkje van het Rocky Mountain National Park. Daar had Kristien intussen kampeerplaatsen gereserveerd op de camping Elk Meadow RV.
kaart van Rocky Mountain NP. Klik voor meer detail!
Geluncht in de bradende zon, de stapschoenen aangetrokken en met de auto naar het begin van een eerste wandeling gereden. Die wandeling, de beklimming van Deer Mountain tot zijn 10013 voet hoge top, liet ons al meteen voelen wat het betekende op 'grote' hoogte te klimmen. Grote is misschien veel gezegd, maar ikzelf had alvast nog nooit op die hoogte gewandeld. Ik kan je zeggen: het doet wat met je ademhaling! Maar het uitzicht was prachtig, de groepssfeer super, de beklimming niet te zwaar (behalve voor mijn hielen, waar op moment van schrijven al twee compeeds op plakken).
uitzicht vanaf de top van Deer Mountain
Na de wandeling teruggereden naar de camping in Estes Park, waar aan het eten werd begonnen terwijl wij de tentjes begonnen op te zetten. De zon was al heel laag gezakt tegen dat moment, en toen we eindelijk aan tafel gingen (rond 20:00) was het reeds stikdonker en stervenskoud. Maar fleece boven fleece doet wonderen, en boven ons begon zich een fenomenale sterrenhemel te ontvouwen.
Toen iedereen naar bed was gegaan, bleef ikzelf nog even buiten voor een eerste poging tot een startrail-foto, die op dit moment in de maak is. Binnen enkele ogenblikken ga ik het toestel uitschakelen, en het resultaat bekijken. Voor vanavond is het dus over and out. Tot morgen!
De uiteindelijke star trail foto. Prima gelukt, al zeg ik het zelf!
Dag 3 (04/09/2010)
Een ochtendlijke roefelsessie in de auto's is obligatoir!
Vandaag een eerste stevige dagmars gedaan! 's ochtends om halfacht ontbeten, zodat we ten laatste om 9:00 konden vertrekken. Op het programma stond vandaag de beklimming van Flattop Mountain. Dat klinkt niet erg indrukwekkend, maar als je weet dat dat beest zo'n 3700 meter hoog is (ik moet thuis es opzoeken op welke hoogte Bear Lake, de start van de wandeling ligt), krijg je er misschien al een beter idee van. We namen de auto tot op de parking van Glacier Basin, en daar de bus naar Bear Lake.
Glacier Basin
En ewel, de tocht was - noem me maar een mietje - loodzwaar. Tijdens de klim heb ik mijn rechterlies naar de vernieling gewerkt, en tijdens de afdaling mijn rechterknie. De blaren van de dag tevoren hebben bovendien eveneens flink van zich laten horen. Maar de uitzichten waren fenomenaal. Ik ga nog even wachten met uitspraken als "de vergezichten waren alle leed meer dan waard": minstens totdat mijn vernielingen weer hersteld zijn. Maar het was dus zeer mooi! Het stuk onder de boomgrens was stevig en heet, het stuk erboven (zo'n tweederde van de tocht) ijzig koud, met gierende wind. Vóór die tijd waren we echter Willy (onze kranige zestiger) en Paul (de halve marathonner) al kwijtgespeeld, die hadden vermoedelijk een afslag gemist. We besloten verder te klimmen, die gasten waren immers volwassen genoeg en we kwamen toch langs dezelfde weg weer naar beneden.
Uitzicht vanop de flank van Flattop Mountain
Boven, op de top, stond zoveel wind dat-ie los door mijn windstopper heen sneed. Ik heb een kwartier achter een opstaande plak steen zitten schuilen om een eind te maken aan de bibbers in mijn lijf, en mijn gekwelde lies een secondje rust te gunnen. Maar opnieuw: uiteindelijk kruipt een mens altijd weer overeind, en zo ook ik, toen ik uiteindelijk weer tevoorschijn kroop en in de volle woede van de wind nog een eind verder stapte, naar de kop van een magnifiek gletsjerdal.
het befaamde (lees: beruchte) gletsjerhoofd
Toen ik samen met Kristien weer aan de afdaling begon, kwamen we niet alleen Nathalie, maar ook... Paul tegen: die gek had na de ontdekking van zijn foute afslag besloten ons toch nog in te halen, en was in zeven haasten Flattop op gecrosst. Behalve een beetje buiten adem was hij prima in orde. Samen togen we weer de berg af, en Kristien verdween al snel: blijkbaar is ze een krak in snelle afdalingen. Gedrieën volgden we iets trager, en uiteindelijk, ten langen leste, kwamen we weer bij Bear Lake aan, waar de anderen ons reeds zaten op te wachten.
De bus, die toevalligerwijs meteen daarop vertrok, bracht ons weer naar Glacier Basin, waar de auto's waren achtergelaten. Een niet eens zo lange rit later waren we weer op onze camping in Estes Park, waar we samen kookten en afwasten, en nadien vóór 22:00 in bed tuimelden.